در این پژوهش برآنیم اتفاقات و تغییرات تاثیرگذار بر نظام شهرسازی و شهرهای کشور را بررسی و مطالعه نماییم. دوره مورد بررسی فاصله انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی ایران می باشد. مطالعات به طور کلی در سه دوره زمانی قاجاریه(پس از ناصرالدین شاه)، پهلوی اول و پهلوی دوم صورت گرفته است. با توجه متفاوت بودن رویکردها در دوره پهلوی دوم، این قسمت نیز به سه دوره مشخصِ از 1320 تا کودتا، از کودتا تا انقلاب سفید، و از انقلاب سفید تا انقلاب اسلامی ایران تقسیم شده است. پس از ارائه کلیات تحقیق در فصل اول، به ارائه مبانی نظری و مطالعه نمونه موردی در بخش دوم می پردازیم. روش ما در این پژوهش توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که تفکر حاکم بر کشور، توسعه و پیشرفت را مانند کالایی قابل صدور تلقی می کند و از طریق اشاعه نمودهای کالبدی به دنبال تسری توسعه در کشور می باشد. الگویی که برای جامعه ای مولد شکل گرفته مورد استفاده کشوری سنتی قرار می گیرد. شهر در این دوران به پیروی از استانداردهای نوگرایی برنامه ریزی می شود. بوجود آمدن ساختار برنامه ریزی و تهیه برنامه های عمرانی و تهیه طرح جامع و ساخت شهرک های سکونتی نمونه ای از آن می باشند. اما با توجه به اینکه به بسترها و زمینه ها توجهی نمی شود مسائل و مشکلات حادتر می شوند.