چکیده شواهد پیشین حاکی از تأثیرات مطلوب محافظه کاری در جهت حفظ منافع تأمین کنندگان منابع(سرمایه گذاران و اعتباردهندگان) مالی شرکت های سهامی است. اعتباردهندگان علاقمند به کسب اطلاع از میزان احتمال پوشش طلبشان از طریق خالص دارایی ها و نقدینگی شرکت در آینده هستند. در این تحقیق تأثیر محافظه کاری شرطی و غیرشرطی بر هزینه بدهی شرکت های نمونه آماری بررسی شده است. نمونه آماری تحقیق شامل 104 شرکت از شرکت های پذیرفته شده در بازار اوراق بهادار تهران می باشد که داده های آن ها در طول سال های 1382 تا 1389 گردآوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج آزمون های آماری نشان داد که محافظه کاری شرطی رابطه معناداری با هزینه بدهی ندارد. در حالیکه ارتباط مستقیم و معناداری بین محافظه کاری غیرشرطی با هزینه بدهی وجود دارد. همچنین با توجه به یافته های تحقیق، شرکت های با اندازه بزرگتر، نسبت پوشش هزینه های مالی بالاترو ریسک سیستماتیک بیشتر، هزینه بدهی کمتری را متحمل شده اند. در مجموع به نظر می رسد که اعتباردهندگان بیشتر به محافظه کاری غیرشرطی و تبعات آن بر شرکت ها توجه دارند و احتمالاً اعمال و یا عدم اعمال محافظه کاری شرطی برای آن ها اهمیت ندارد. این امر ممکن است ناشی از کارکرد ذاتی محافظه کاری در کاهش سود و ارزش دارایی ها باشد و همچنین، نشان می دهد که احتمالاً مدیران شرکت های نمونه آماری تمایلی به اعمال رویه های محافظه کارانه شرطی نداشته اند. کلمات کلیدی: محافظه کاری شرطی، محافظه کاری غیرشرطی،هزینه بدهی، نسبت پوشش هزینه های مالی، اندازه شرکت، اهرم مالی، ریسک سیستماتیک