چکیده پس از گذشت نزدیک به دو دهه از استقلال کشورهای آسیای مرکزی، به رغم مجاورت جغرافیایی، هم تکمیلی اقتصادی و پیوندهای تاریخی-تمدنی آن ها با ایران، بسیاری از تحلیل گران معتقدند که سیاست خارجی ایران در قبال منطقه آسیای مرکزی جزء کم رونق ترین حوزه ها بوده و نفوذ چندانی در این منطقه ندارد. در این راستا، نوشتار حاضر سعی دارد با استفاده از تئوری همگرایی «کانتوری و اشپیگل» به بررسی عوامل مشترک و مشابه ایران و کشورهای آسیای مرکزی، ماهیت ارتباطات درون منطقه ای، سطح قدرت در نظام تابعه، ساختار روابط درون منطقه ای و میزان تأثیرگذاری و اهمیت بازیگر مداخله گر بر روند تکوین و گسترش همگرایی ایران با کشورهای آسیای مرکزی بپردازد. نتایج این پژوهش که با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام گرفته است نشان می دهد، علی رغم وجود زمینه های مناسب همگرایی چالش هایی بر سر راه این امر وجود دارد که عمده ترین آن ها را می توان در حضور قدرت های فرا منطقه ای بویژه ایالات متحده آمریکا، تضاد منافع قدرت های منطقه ای و فرا منطقه ای حاضر در آسیای مرکزی، ارائه تصویری مداخله جویانه و تهدید کننده از ایران، نبود استراتژی بلند مدت ایران در این منطقه و محور قرار ندادن مشترکات در روابط دو جانبه، نام برد. کلید واژه ها: آسیای مرکزی، همگرایی،ایران، تئوری بازیگر مداخله گر.

چکیده قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، ماحصل انقلابی با مشخصه های اسلامی و مردمی است و بر همین اساس از منشأ و منبع اسلامی و مردمی برخوردار است. پیرو این منشأ و منبع، حاکمیت نظام حاصله از این انقلاب، صورتبندی و فرماسیونی دوگانه ی الهی- مردمی دارد که در جمهوریت و اسلامیتِ نظام جمهوری اسلامی ایران تجلی یافته است. یکی از کار ویژه های اصلی قانون اساسی، تبیین حقوق مردم و حاکمیت است، که در این پژوهش سعی بر آن شده است تا مصادیق و نحوه ی ارتباط این حقوق، مورد مطالعه و بررسی واقع شود. یافته های حاصل از پژوهش حاضر، نشان می دهد که متأثر از مبانی اسلامی- مردمی قانون اساسی، و تعامل تلازمی حاکمیت الهی و مردمی در این قانون، مصادیق مختلفی از حقوق مردم و حاکمیت در قانون اساسی موجود است و نوع ارتباط این حقوق، براساس چگونگی ارتباط جنبه های الهی و مردمی حاکمیت، ارتباطی تلازمی است که اصل پنجاه و ششم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصداق عینی این ارتباط است. کلید واژه: حقوق، مردم، حاکمیت، قانون اساسی، حاکمیت الهی- مردمی .