رضا reza سید بهرام بهشتی
وقوع یک زلزله در یک منطقه فقط به رخداد لرزش در مدت زمانی خاص محدود نمی شود بلکه زلزله های ثبت شده نشان می دهد که بهمراه لرزش های اصلی پیشلرزه و پسلرزه هایی نیز وجود دارد. ساختمان های موجود در مناطق لـرزه خیـز همواره در معـرض یک زلـزلـه واحد قرار نمی گیرند بلکه اغلب تحت یکسری لرزه های متوالـی و پشت سـرهم (پیشلـرزه – لـرزش اصلی – پسلرزه) قرار می گیرند. تجربه زلزله های گذشته نشان مـی دهد که بسیاری از سازه ها پیشلرزه و لرزش های اصلی یک زلزله را بخوبی تحمل می کنند اما بعد از تحمل لرزش های اصلی و پس از ورود به محدوده غیرخطی با وقوع پسلرزه ای نسبتاً قوی به یکباره ظرفیت خود را از دست داده و ریزش می کنند. با توجه به توسعه روز افزون روش های طراحی و تمایل بیشتر آیین نامه ها به طراحی براساس عملکرد در سالهای اخیر، ارزیابی لرزه ای و عملکرد سازه ها در طول زلزله به یکی از مسائل مهم در مهندسی زلزله تبدیل شده است. در روش طراحی لرزه ای براساس عملکرد سازه برای سطوح مختلف عملکرد مورد انتظار، مرتبط با سطوح مختلف خطر زلزله طراحی می-گردد. یک گام مهم در طراحی بر اساس عملکرد، تخمین پاسخ لرزه ای غیرخطی سازه ها می باشد. بدین جهت بررسی عملکرد ساختمان ها هنگام زلزله و تعیین ظرفیت مورد نیاز برای تحمل پسلرزه های محتمل، در پاسخ سازه و احتمال فروریزش ساختمان امری لازم و ضروری است. در این پایان نامه با لحاظ نمودن اثر همزمان لرزش اصلی-پسلرزه (mainshock-aftershock) در پیش بینی عملکرد و ظرفیت سازه در برابر زلزله های متوالی و یا ظرفیت باقیمانده مورد نیاز برای تحمل پسلرزه های حادث شده در زلزله های آتی مورد ارزیابی قرار گرفته است.
