چکیده تاثیر دو روش تمرینی متداول و پیلاتس بر کمردرد مزمن غیر اختصاصی زنان شاغل مقدمه: کمردردمزمن غیراختصاصی یکی از بارزترین دلایل مراجعه به پزشک است و یکی از شایع ترین علل غیبت از کار و استفاده از بیمه و خدمات بهداشتی می باشد. در حال حاضر، روش های مختلف دارو درمانی، فیزیوتراپی، ورزش درمانی و ... به صورت مکمل در این زمیه رواج دارد. تحقیق حاضر با این هدف انجام گرفت که آیا تمرینات متداول در مقایسه با تمرینات پیلاتس در کاهش کمردرد و ناتوانی و افزایش استقامت عضلات خم و باز کننده تنه موثر است.روش شناسی: در این مطالعه 45 بیمار زن شاغل به کلینیک تخصصی فیزیو تراپی و حرکات اصلاحی معرفی شدند به صورت تصادفی به سه گروه پیلاتس، متداول و کنترل تقسیم شدند و به مدت 8 هفته برنامه های تمرینی را تحت نظر محقق انجام دادند. شدت درد با شاخص(vas)، ناتوانی از درصد (شاخص ناتوانی اسوستری) استقامت عضلات خم کننده تنه و استقامت عضلات بازکننده تنه (آزمون ایتو) پیش از اولین جلسه تمرین اندازه گیری شد و پس از آخرین تمرین تکرار شد.برای تحلیل آماری از آزمون های تی و آنوا در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 8هفته، هر دو گروه تمرین درمانی متداول و پیلاتس کاهش معنی داری در شدت درد و ناتوانی و افزایش معنی داری در بهبود استقامت عضلات خم و بازکننده تنه ایجاد کردند. یافته های تحقیق نشان داد که گروه پیلاتس و متداول در بهبود استقامت عضلات باز کننده تنه باهم اختلاف نداشتند. درحالی که هیچ تغییر معنی داری در مورد گروه کنترل جهت کاهش شدت درد و ناتوانی دیده نشد. بین دو گروه تمرینات پیلاتس و تمرینات متداول نیز تفاوت معنی داری در کاهش شدت درد و ناتوانی مشاهده شد.(05/0=p). تمرینات پیلاتس نسبت به تمرینات متداول در کاهش شدت درد و ناتوانی و افزایش استقامت عضلات تنه موثر واقع شدند. نتیجه گیری نهایی: با توجه به یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس، روشی موثر در درمان کمردرد مزمن غیر اختصاصی است و می تواند به عنوان یک برنامه مکمل بسیار مفید باشد. کلمات کلیدی: کمردرد مزمن غیر اختصاصی، تمرینات پیلاتس، تمرینات متداول و زنان شاغل