چکیده: شاید بتوان گفت اولین مسئله زندگی بشر، بیماری ودرد ورنج حاصل از آن بوده است .سعی در دور ساختن بیماری ومرگ وبدست آوردن سلامتی از نخستین تکاپوهای اولیه بشر بوده که برای به دست آوردن آن تلاش فراوان نموده است . ایرانیان باستان چون دیگر اقوام وملل با تاثیرگیری از باورهای دینی و آموزه های مذهبی و با تاثیر پذیری از دانش دیگر اقوام به تلاش برای غلبه بر بیماریها پرداخته و با گذر ایام در این دانش و شکل گیری حرفه پزشکی، به دستاورد های عظیمی نائل گردیدند. گسترش پزشکی سبب ایجاد تخصص های مرتبط باآن گردید که از آن جمله می توان به گیاه پزشکی ،دام پزشکی و مانتره پزشکی اشاره کردکه در این میان ، حمایت شاهان باستانی و علاقه آنها به این حرفه در گسترش این دانش بی تاثیر نبوده است ،تابدان جا که به تشکیل دانشگاههای پزشکی وبیمارستانها همت گماردند. بازتاب این حرفه ودانش عظیم ایرانی در ادبیات ایران نیز نمود یافت آن چنان که برخی از کتب ادبی رامی توان به جرات پیش درآمد کتابهای پزشکی دانست .از مطالعه متون مختلف می توان به این نتیجه رسید که پزشکی ایران در دوران باستان سرآمد ترین دانش ها بوده ،و این سخن که یونانیان نخستین پزشکان بوده اند، چندان صحت ندارد. این پژوهش تلاش اندکی است که سعی در معرفی دانش پزشکی و تخصص های آن درعهد باستان ،در پنج فصل کلیات ، بررسی دانش پزشکی ، گیاه پزشکی ،دام پزشکی و مانتره پزشکی دارد. واژگان کلیدی:پزشکی ،بیماری ،جندی شاپور،پزشکی شاهنامه، گیاه پزشکی ،دام پزشکی ،مانتره درمانی