هدف: مطابق تغییر نگاه مشکل نگر به پرورش عوامل حفاظتی در درمان و پیشگیری از عود در این مطالعه به مقایسه مولفه های تاب آوری و باورهای معنوی- دینی در بین معتادین وفادار به درمان و عدم وفادار به درمان پرداخته شده است. روش انجام پژوهش علی-مقایسه ای است. جامعه آماری شامل کلیه معتادین تحت درمان مراکز ترک اعتیاد (غرب و شرق) شهر تهران می باشد که در یک سال گذشته 90-1389 تحت درمان بودند. نمونه مورد مطالعه شامل 200 نفر (100 نفر معتادین وفادار به درمان و 100 نفر معتادین عدم وفادار به درمان) از مراجعه کنندگان به این مراکز بودند، که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش مقیاس تاب آوری فرایبورگ (rsa)، (2003) و پرسشنامه باورهای معنویت و دینداری عبادت پور (1390) است که هر دو از پایایی و روایی مناسبی برخوردارند.همچنین تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره (manova)، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t مستقل صورت گرفته است. یافته ها: نتایج یافته ها نشان داد که بین معتادین وفادار به درمان و معتادین عدم وفادار به درمان از نظر مولفه های تاب آوری تفاوت معناداری وجود دارد، به عبارت دیگر معتادین وفادار به درمان در مقایسه با معتادین عدم وفادار به درمان تاب آورتر بودند همچنین در فرضیه دوم بین مجرد و متاهل بودن از نظر مولفه های تاب آوری (شایستگی فردی، شایستگی اجتماعی و حمایت اجتماعی) تفاوتی وجود ندارد و فقط در مولفه های انسجام خانوادگی و ساختار فردی با توجه به وضعیت تاهل در دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد. در فرضیه سوم بین معتادین وفادار به درمان و معتادین عدم وفادار به درمان از نظر باورهای معنوی تفاوت معنی داری وجود دارد به عبارت دیگر معتادین وفادار به درمان در مقایسه با معتادین عدم وفادار به درمان باورهای معنوی بالاتری داشتند و در فرضیه چهارم بین باورهای معنوی و وضعیت تاهل در دو گروه، تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: این مطالعه با توجه به نقش تاب آوری و باورهای معنوی-دینی در درمان و پیشگیری از عود، آموزش این مولفه ها را به متخصصان و درمانگران این حوزه پیشنهاد می دهد.