تکرار کلیشه ای آثار متعارف، آرمانگرایی مبتنی بر فناوری و خیال پردازی های نمایشی و صوری؛ منجر به افول در معماری شد. همچنین محدودیت هایی از جمله فرمالیسم و تفکرات عملکرد گرایانه و نیز ضرورت گسست ریشه ای از تاریخ و بیان صادقانه مصالح و سازه؛ در معماری؛ نشانگر بحران معنا در این رشته است. در سال 1966 تغییراتی بنیادین در رویکردهای معماری مدرن حاصل گشت.. با توجه به بحران معنای به وجود آمده در معماری، نفوذ پارادایم های فرارشته ای، همچون نشانه شناسی، موثر واقع گشت و سهم بسزایی را در خلق ودریافت معنا ایفا نمود. هدف از انجام این پژوهش، موضوع خلق و دریافت معنا است و بیان نظریه های نشانه شناسی در زمینه ی معماری و همچنین معنا بخشی به فضاهای معماری بر اساس این نظریات است. در این پژوهش ابتدا به بیان تعریف نشانه از دیدگاه متفکران صاحب نامی از جمله سوسور، پیرس و امبرتو اکو پرداخته می شود. در ادامه به بررسی نقش شبکه های نشانه ای در شکل دادن به فضاهای معماری و جایگاه ارزشمند معماری به مثابه عنصری مهم در این خصوص در نمونه موردی مورد نظر، مشخص می گردد. نتیجه اینکه معماری متشکل از عناصری بوده که پیوسته از پیرامون خود نقش می پذیرد و همچنین پیرامون خود را تحت تاثیر قرار می دهد.