مروزه شکنجه به عنوان یک جنایت علیه بشریت مورد توجه حقوقدانان قرار گرفته است و عملی است که مستقیماً بر روی تمامیت جسمی و روحی افراد و همچنین کرامت ذاتی انسان تأثیر می­گذارد. اصل ممنوعیت شکنجه اصلی است که در حقوق جزای بین المللی نه تنها مطابق منابعی مثل معاهدات و عرف بین المللی تثبیت یافته، بلکه به دلیل اهمیت و شأنی که حراست و حمایت از حیثیت انسانی دارد و نقض آن موجب برهم خوردن نظم بین المللی می­شود، تبدیل به یک قاعده آمره حقوق بین المللی شده است. صلاحیت رسیدگی به چنین نقض تعهداتی در موارد مختلف بر عهده دیوان کیفری بین المللی قرار گرفته است. در تحقیق پیش رو سعی شده است تا جایگاه شکنجه در رویه قضایی دادگاه های کیفری بین­المللی در رابطه با شکنجه با نگاهی به اسناد موجود در این زمینه مورد بررسی قرار گیرد. به علاوه مطالعه وضعیت شکنجه در قوانین کشورمان جهت دستیابی به پاسخ این سوال که آیا امکان پیوستن ایران به کنوانسیون بین المللی منع شکنجه 1984 وجود دارد یا خیر، مورد نظر تحقیق می­باشد.