با توجه به گسترش روز افزون تولید فیلم های تلویزیونی(تله فیلم) به موازات فیلم های سینمایی و نقش مهم طراحی صحنه و دکور در موفقیت و یا عدم موفقیت بیان هنری گویا در هر دو رسانه گفته آمده، شایسته است که دانسته شود آیا کیفیت و شاخصه های فن طراحی صحنه در فیلم تلویزیونی ، هم وزن و هم شکل با مولفه های طراحی صحنه در فیلم سینمایی است و یا اینکه از مناظر گوناگون، دچار تفاوت و تمایز است. این پژوهش که از روش اسنادی مشاهده ای سود جسته است، علاوه بر متمرکز شدن بر قواعد طراحی صحنه در سینما و تلویزیون به کاوش در وجوه مشترک ساختاری تصویر متحرک، اعم از میزانسن ، ترکیب بندی ، نورپردازی، ریتم و ابعاد نمایش می پردازد و به موازات آن، به مسائل اقتصاد در رسانه و نیروی انسانی، در جایگاه عناصر محوری شکل دهنده رسانه های سینما و تلویزیون نیز توجه می نماید. از آنجا که نگاتیو سینمایی و پردازشگر الکترونیکی تلویزیونی در ضبط رنگ مایه صحنه و دکور ، متفاوت عمل می نمایند و با در نظر داشتن کوچکی ابعاد گیرنده تلویزیونی نسبت به پرده سینمایی، نمی توان اطمینان داشت هر صحنه ای که در سینما به درستی دیده و درک می شود، در تلویزیون نیز به همان کیفیت، قابل فهم باشد. یافته های آسیب شناسانه این پژوهش نشان می دهد که به علت استفاده بیشترِ تلویزیون از قاب های متوسط و مهم تر از آن ، بودجه محدود فیلم تلویزیونی نسبت به فیلم سینمایی، نیاز کمتری به ساخت صحنه کامل و دکورهای پرخرج و حجیم در تلویزیون وجود دارد که این خود، جزو ویژگی های ذاتی طراحی صحنه تلویزیونی در مقایسه با صحنه های پرشکوه سینمایی است. نتیجه آن که فرم و تکنیک های میزانسن و ترکیب بندی تلویزیونی، از میزانسن و ترکیب بندی سینمایی متفاوت است و چون طراحی صحنه، ارتباط مستقیم با این دو پارامتر دارد، می توان دریافت که طراحی صحنه فیلم تلویزیونی، تکنیک ها و قواعدی متفاوت از طراحی صحنه فیلم سینمایی خواهد داشت.