چکیده: نقوش شکار در دوره ساسانی در پی القای قدرتی مادی و روحی است که تمایل دارد جاودان بماند. شاه یا فرمانروا نقش شکارگر همیشه پیروز را در این نقوش اجرا می کند. این حس قدرت طلبی سبب شد تا شاهکار های هنری با موضوع این صحنه ها خلق گردند. نقش سوار کار و صحنه های شکار به همراه عناصر تشکیل دهنده آن بر روی ظروف سیمین و برخی نقش برجسته ها همچون طاق بستان تصویر شدند. این علاقه به بازسازی تصویری شکوه شکار شاهی در بین سلاطین دوران بعد از اسلام نیز تداوم یافت. یکی از دوران هنری که مجموعه ی غنی از بازنمایی صحنه ی شکار را بر روی سفال به نمایش گذاشته، دوره سلاطین سلجوقی است. صحنه های شکار بر روی سفال مینایی دوره سلجوقی و شباهت آنها با صحنه شکار شاهی ساسانی می تواند میزان تأثیر پذیری آنها را از هنر ساسانی نمایان سازد. این موضوع، زمینه ی تحقیق و پژوهش جامعی بر روی چگونگی این ارتباط و تأثیر پذیری، زا به وجود می آورد. مقایسه ی تطبیقی این صحنه در آثار دوران ساسانی با سفال مینایی سلجوقی و همچنین تجزیه و تحلیل آنها به لحاظ ترکیب بندی، استفاده از عناصر مشابه و شیوه ی نقش پردازی، نتایج مطلوبی در جهت افزایش آگاهی نسبت به ارتباط و تأثیر هنر دوران قبل از اسلام(ساسانی) و دوران بعد از اسلام(سلجوقی) در ایران ببار خواهد آورد. ضمن این که در این روند ممکن است به موارد و اطلاعات پیش بینی نشده ای دستیابیم که می تواند گوشه ای از نکات مبهم تاریخ هنر ایران را آشکار سازد.