چکیده هدف از پژوهش حاضر رابطه هوش معنوی با کیفیت زندگی کاری و تاب آوری میان کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی شیراز می باشد . جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی شهر شیراز است که156 نفر از آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های هوش معنوی ( عبدالله زاه ) ، کیفیت زندگی کاری ( قاسم زاده ) و تاب آوری بزرگسالان ( فرایبورگ ) پاسخ دادند . جهت تحلیل داده ها علاوه بر روش های توصیفی (میانگین و انحراف معیار) از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه همزمان استفاده شد . نتایج نشان داد که بین ابعاد هوش معنوی ( ارتباط با سرچشمه هستی ، اتکا به هسته درونی ) با ابعاد تاب آوری ( شایستگی فردی ، شایستگی اجتماعی ، انسجام خانواده ، حمایت اجتماعی ، ساختار فردی ) و سه بعد از ابعاد کیفیت زندگی کاری (روابط انسانی ، توازن کار و زندگی وتعهد کاری ) رابطه مثبت و معنادار وجود دارد . همچنین اتکا به هسته درونی قدرت پیش بینی کنندگی معناداری را برای ابعاد تاب آوری شامل : شایستگی فردی، انسجام خانواده ، ساختار فردی و ابعاد کیفیت زندگی کاری شامل : روابط انسانی و پیشرفت شغلی دارد و سرچشمه هستی تنها از قدرت پیش بینی کنندگی معناداری برای توازن کار و زندگی که از ابعاد کیفیت زندگی کاری است بر خوردار میباشد . از طرف دیگر هر دو بعد هوش معنوی نیز قدرت پیش بینی کنندگی معناداری برای ابعاد دیگر تاب آوری از جمله : شایستگی اجتماعی و حمایت اجتماعی و ابعاد دیگر کیفیت زندگی کاری مانند مشارکت را دارا می باشند اما دو بعد هوش معنوی توانایی پیش بینی کردن را برای ابعاد کیفیت زندگی کاری شامل : امنیت شغلی ، منزلت انسانی ، تعهد کاری و مسایل مالی ندارند . کلیدواژه: هوش معنوی، کیفیت زندگی کاری، تاب آوری.