افزایش ph بی حس کننده های موضعی تاثیر آن ها را در بلوک عصب های محیطی بهبود می بخشد. با این حال، این روش هنوز طرفداران زیادی در جهان ندارد. استفاده ی فراوان از عوامل قلیایی کننده مثل سدیم بی کربنات به میزان خیلی زیاد باعث رسوب بخش غیر یونیزه می شود. وقتی کهph یک ماده بی حس کننده ی موضعی آمیدی افزایش یابد و به بالا تر از نقطه رسوب برسد، خطر تزریق مواد ذره ای غیر محلول را در اطراف عصب زیاد می شود. هم چنین نشان داده شده که قلیایی کردن لیدوکائین تجاری 2% بدون اپی نفرین توسط بی کربنات سدیم، بر مرحله ی آغازین بی-حسی فرا سخت شامه ای(epidural) اثر گذار نمی باشد و همین طور روی شروع اثر لیدوکائین 1% در تزریق های زیر-پوستی هم تاثیری نمی گذارد. هدف از این مطالعه ارزیابی زمان شروع و طول دوره ی بلوک عصب های محیطی توسط ترکیب جدیدی از لیدوکائین قلیایی شده با بافر بورات به جای بی کربنات سدیم است. 40 سر موش صحرایی نر sprague- dawley (با وزن بدنی 200 تا 300 گرم) در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفتند. چهار محلول لیدوکائین 1% از محلول تجاری موجود لیدوکائین تهیه شد. موش های صحرایی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه 1 (10 موش صحرایی) لیدوکائین هیدروکلراید دریافت کردند. گروه 2 (10 موش صحرایی) ترکیبی از لیدوکائین_بافر بورات گرفتند. گروه 3 (10 موش صحرایی) لیدوکائین_اپی نفرین و گروه 4 (10 موش صحرایی) لیدوکائین_اپی نفرین_بافر بورات دریافت کردند. با استفاده از سرنگ انسولین و سر سوزن با اندازه ی 27، 1/0 میلی لیتر از هر کدام از ترکیب های دارویی در اطراف عصب سیاتیک تزریق شد. زمان شروع و طول دوره ی بی دردی سطحی و عمقی ایجاد شده اندازه گیری شد و مورد آنالیز آماری قرار گرفت. بررسی زمان شروع بی دردی سطحی و عمقی نشان داد که قلیایی کردن لیدوکائین 1% دارای اپی نفرین یا بدون آن توسط بافر بورات باعث شروع اثر سریع تری نسبت به لیدوکائین غیر آلکالینه یا لیدوکائین_اپی نفرین می شود. این پژوهش نشان داد که تزریق لیدوکائین همراه با بافر بورات و اپی نفرین با نسبت 1 به 100000 در موش صحرایی، طول دوره ی بی دردی را افزایش می دهد و شروع بلوک عصبی را کاهش می دهد. در آینده انجام مطالعه های بیشتری بر روی دوز بافر بورات برای ایجاد بلوک عصبی ضروری است.