تحقیق حاضر در نظر داشت تا مدت زمان دویدن در آستانه بی هوازی تا رسیدن به واماندگی در دختران دانشجوی ورزشکار و غیر ورزشکار را ارزیابی و مقایسه کند. برای این منظور، دو گروه آزمودنی شامل یک گروه غیرورزشکار (15=n) از دختران دانشجوی غیر ورزشکار سالم با دامنه سنی (12/1±46/20 سال)، درصد چربی (58/2±6/22)، ضربان قلب استراحت (54/11±33/70 ضربه در دقیقه) و گروه ورزشکار (10=n) شامل دانشجویان ورزشکار با دامنه سنی (76/1±3/21 سال)، درصد چربی بدن (33/4±06/20) و ضربان قلب استراحت (22/5±3/66 ضربه در دقیقه)از میان دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی مورد بررسی قرار گرفتند. در این پژوهش از سه نوع پروتکل بروس، وابسته به فرد و پروتکل نهایی برای اندازه گیری مدت زمان واماندگی استفاده شد. در این مرحله مدت زمان واماندگی و سرعت نوارگردان در این شدت فعالیت برای تک تک آزمودنی ها ثبت گردید. گازهای تنفسی در هر سه پروتکل، توسط دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی جمع آوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t برای دو گروه مستقل استفاده شد. مدت زمان دویدن در آستانه بی هوازی تا رسیدن به مرز واماندگی دختران دانشجوی ورزشکار و غیرورزشکار به ترتیب 73/3±91/9 و 97/1±94/3 دقیقه به دست آمد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود دارد (05/0>p). با توجه به نتایج حاصل و به عنوان نتیجه گیری کلی تحقیق حاضر، مدت زمان فعالیت در آستانه ی بی هوازی در افراد ورزشکار بیشتر از افراد غیر فعال بود که می توان با توجه به سطح آمادگی جسمانی افراد مختلف این مدت فعالیت را توجیه نمود. به هر حال اطلاعات محدودی راجع به تاثیر میزان آمادگی جسمانی افراد بر مدت زمان فعالیت آ ن ها بر روی دستگاه نوارگردان وجود دارد، لذا انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه اجتناب ناپذیر می نماید.