یکی از روش های رایج در معاملات صورت دادن عقدی است که مقصود یا هدف اصلی طرفین چیزی جدا از ظاهر عقد باشد. اینک پرسش آن است که آیا چنین عقودی صحیح هستند یا باطل شمرده می شوند و در هر صورت چه ادله ای برای هر یک از این دو نظر وجود دارد. پایان نامه حاضر با رویکرد توصیفی به بیان این امر از دیدگاه فقیهان و حقوقدانان پرداخته و حاصل پژوهش در سه فصل با بررسی ماهیت عقد صوری، مصادیق، و احکام آن در فقه امامیه و حقوق ایران ارائه شده است. در فقه امامیه حکمی کلی در مورد عقد صوری صادر نشده است. نزد فقها عقد صوری مطلقاً باطل نیست و در این مورد اختلاف نظر وجود دارد. حقوقدانان معتقدند عقد صوری مطلق را باطل است اما در عقد صوری نسبی، بطلان جرئی و شامل پاره ای از ارکان و شروط می باشد.