مالتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی مزمن در سیستم اعصاب مرکزی با سبب شناسی ناشناخته می باشد. در حال حاضر ام اس به عنوان یک بیماری چند فاکتوری در نظر گرفته می شود که تعامل ژنتیک و محیط نقش مهمی در ابتلا به این بیماری بازی می کنند. ماهیت خودایمنی مالتیپل اسکلروزیس، ژن های سایتوکین را به عنوان کاندیداهای منطقی برای تعیین استعداد ابتلا به ام اس معرفی می کند. نقش پلی مورفیسم های موجود در ژن های سایتوکین ها در مالتیپل اسکلروزیس از مدت ها قبل در جمعیت های مختلف گزارش شده است. سایتوکین ها واسطه هایی برای ایجاد التهاب در پلاک های مغزی بیماران ام اس هستند. در این مطالعه، ارتباط پلی مورفیسم rs16944در پروموتور ژن il-1b در 114 نفر بیمار مبتلا به ام اس و 127 نفر کنترل و همچنین سطح بیان mrna آن در 30 نفر بیمار ام اس و 30 نفر کنترل سالم که از نظر سن و جنس و مکان زندگی یکسان بودند، بررسی شد. پلی مورفیسم ژن il-1b با استفاده از روش pcr-rflp با استفاده از آنزیم avai مورد بررسی قرار گرفت. میزان بیان ژن il-1b نیز با استفاده از روش real time pcr در سلول های تک هسته ای خون محیطی در بیماران ام اس اندازه گیری شد. نتایج داده ها هیچ ارتباط معنی داری بین آلل خطر پلی مورفیسمrs16944 در ژن il-1b و استعداد ابتلا به بیماری را نشان ندادند، اما سطح mrna ژن il-1b در بیماران ام اس در مقایسه با گروه کنترل سالم افزایشی چند برابری را نشان می داد. این نتایج در کنار هم بر نقش سایتوکین ها در ایجاد بیماری ام اس دلالت دارند.