چکیده : مقدمه و هدف: داروی آرتمیزینین از هزاران سال پیش در طب سنتی برای درمان مالاریا ، انگلهای روده ای ، کنترل تب و غیره استفاده شده است، اما ایده امکان مصرف دامپزشکی این داروها به سالهای اخیر باز می گردد . مطالعات اولیه حاکی از مفید بودن این ماده در کنترل بیماری کوکسیدیوز می باشد. مطالعات اندک اخیر حاکی است که آرتمیزینین می تواند به عنوان یک فاکتور موثر و ایمن برای کنترل بیماری کوکسیدیوز و جایگزینی مناسب برای داروهای شیمایی موجود باشد . لذا شناخت پارامترهای فارماکوکینتیک آرتمیزینین جهت فرمولاسیون و ارائه به بازار مصرف ضروری می باشد. این مطالعه به منظور تعیین غلظت خونی آرتمزینین به دنبال مصرف خوراکی دوزهای بالای آن به صورت مزمن (دوز متوالی) و حاد ( تک‏دوز ) در جوجه های گوشتی انجام شده است. مواد و روش کار: تعداد 112 قطعه جوجه یک روزه هیبرید 308 نژاد راس (ross) خریداری و در قفسهای سیمی نگهداری و با جیره مناسب و رعایت شرایط استاندارد پرورش یافت. جوجه ها به سه دسته تقسیم شدند. دسته اول(درمان مزمن ) شامل 5 گروه12تایی بودند که از 8 روزگی به ترتیب به میزان صفر، ppm17، ppm34، ppm68، ppm136 آرتمیزینین روزانه از طریق غذا 42 روزگی دریافت کردند. جوجه های دسته ی دوم که تحت درمان آرتمیزینین به صورت تک دوز قرار گرفتند شامل 8گروه 5تایی بودند که در 30 روزگی به ترتیب میزان صفر، mg10،mg50،mg250،mg1000،mg1250،mg2500 آرتمیزینین از طریق خوراکی دریافت کردند. دسته سوم از جوجه ها شامل جوجه بود که12 آرتمیزینین محلول در dmso به میزانppm1000 دریافت کردند. جوجه های همه گروهها پس از آخرین دوز داور کشتار شده خونگیری انجام گرفته. نمونه پلاسما جدا گردید و برای انالیز بعدی در دمای20- نگهداری می گردید.آرتمیزینین موجود در نمونه های خون با استفاده از سیستم hplc اندازه گیری شد. داده های به دست امده یه صورت mean ±se ارایه شده ، با استفاده از روش oneway anova و تست tukey مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت نتایج: در دسته اول که شامل دوزهای تجویز شده مزمن آرتیمیزینین می باشد اختلاف معنی داری بین گروهها مشاهده نگردید .(p?0/05) اما در دسته دوم که شامل دوزهای تجویز شده حاد آرتیمیزینین می باشد بین گروه های ppm10000 و ppm5000 اختلاف معنی داری مشاهده شد (p?0/05). داروی ppm1000 محلول در dmso نسبت به همه گروه های قبلی خود و حتی گروه mg1000 محلول در اتیل الکل دارای اختلاف معنی داری بود (p?0/05). نتیجه گیری: بنابر پایین بودن عوارض مسمومیت حتی در دوزهای بالاتر از حد درمان و همه این تغییرات آماری بیانگر یکی از پارامترهای فارماکوکینتیکی آرتمیزینین تحت عنوان این جمله مورد نظر می باشد که میزان جذب خونی آرتمیزینین از طریق گوارش پایین است زیرا با بالا رفتن دوز مصرفی به صورت خوراکی انتظار بالا بودن میزان سطح خونی آرتمیزینین را داریم که نتایج در دوزهای پایین مزمن و حاد این را نشان نمی دهد. کلمات کلیدی: آرتمیزینین، حاد و مزمن، جوجه، فارماکوکینتیک، کروماتوگرافی

گلرنگ (carthamus tinctorius l) از خانواده ی کاسنی یا گل ستاره ای ها می باشد. کشت این گیاه بیشتر به دلیل استفاده از دانه ی آن در تولید روغن خوراکی ای که دارای بالاترین نسبت میزان اسید های چرب اشباع نشده و اشباع شده در میان تمام روغن های خوراکی در دسترس است، می باشد. این گیاه همچنین به عنوان طعم دهنده و برای درمان سنتی بسیاری از اختلالات و نارسایی ها استفاده می شود. با توجه به اثرات این گیاه روی ناباروری این مطالعه طراحی تا نقش عصاره ی آبی گلرنگ بر روی ساختار هیستومورفومتری دستگاه تناسلی موش ماده مورد بررسی قرار گیرد. 30 عدد موش ماده از نژاد (balb/c) به صورت تصادفی در 3 گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول عصاره ی گلرنگ به مدت 45 روز متوالی با دوز mg/kg 40 به صورت دهانی (گاواژ) خورانده شد. در گروه دوم عصاره ی گلرنگ با دوز mg/kg 80 به مدت 45 روز به صورت دهانی خورانده شد. موش های گروه سوم (گروه شاهد) به همان مقدار، زمان و روش گروه های تجربی، آب دریافت کردند. نتایج حاصل از مطالعه با برنامه های آماری anova و tukey’s test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که استفاده طولانی مدت از عصاره ی گیاه گلرنگ در هر دو دوز مورد استفاده، به طور معنی داری سبب افزایش وزن تخمدان ها در گروه های تجربی نسبت به گروه شاهد می شود. مطالعات هیستومورفومتری نشان داد که استفاده ی طولانی مدت از عصاره ی گیاه گلرنگ به طور معنی داری سبب افزایش تعداد و قطر فولیکول های ثانویه، بالغ و جسم زرد می شود. ولی، تعداد فولیکول های تحلیل یافته به طور معنی داری در گروه های تجربی کاهش یافت. علاوه بر این قطر اووسیت ها و لایه ی گرانولوزا و کومولوس اووفروس در گروه های مورد مطالعه در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافته است. عصاره ی گلرنگ تاثیر قابل توجهی بر ساختار هیستومورفومتری رحم نداشت. می توان نتیجه گرفت که عصاره ی آبی گلرنگ اثراتش بر روی دستگاه تناسلی ماده را بیشتر از طریق تخمدان در مقایسه با رحم نشان می دهد و ممکن است اثرات مثبتی بر روی باروری در موش های ماده داشته باشد.

باکتری اشریشیا کلی یکی از اعضای مهم خانواده انتروباکتریاسه و از بیماری زا های مهم در دستگاه گوارش به شمار می رود. با توجه به گسترش روزافزون مقاومت به پادزیست ها و لزوم آگاهی از الگوی مقاومت این باکتری، هدف از این پژوهش جستجوی مولکولی سه سروتیپ تولید کننده شیگا توکسین o91، o26، o157 از موارد اسهال در شهرستان های شهرکرد و بروجن و بررسی الگوی مقاومت آن ها نسبت به پادزیست های بتالاکتام بوده است. از 284 نمونه جمع آوری شده 164 نمونه اشریشیا کلی مثبت جدا گردید که 131 نمونه از شهرکرد و 33 نمونه از بروجن بوده است. پس از آزمایش های باکتری شناسی تکمیلی تعداد 9 سویه o26 و 21 سویه o91 جدا گردید ولی سویه o157 جدا نگردید. در مرحله بعد آزمون آنتی بیوگرام به روش انتشار دیسکی با استفاده از 6 پادزیست بتالاکتام پنی سیلین وی، سفکسیم، سفوتاکسیم، ایمی پنم، سفالکسین و اگزاسیلین انجام گردید و نشان داد که میزان مقاومت به این دارو ها به ترتیب 7/94، 9/77، 8/71، 1/32، 2/80 و 8/90 درصد در نمونه های شهرکرد و برای نمونه های بروجن به ترتیب 8/78، 4/42، 3/30، 2/18، 7/66 و 7/66 درصد بوده است. بین حساسیت به ایمی پنم و سرپایی بودن بیماران در نمونه های شهرستان شهرکرد رابطه معنی داز مشاهده گردید (p0.05) و مقاومت به داروی سفکسیم در بین نمونه های گروه سنی 50-25 سال هر دو شهر از دو گروه سنی دیگر بیشتر بود.

مواد شیمیایی مختلفی در مزارع پرورش ماهی و کارهای تحقیقاتی مربوط به بیولوژی ماهی به عنوان بی‏هوش ‏کننده استفاده می‏ شوند تا استرس وارد شده به ماهی را در زمان گرفتن ماهی کم و به مهار و مقیدکردن آن در حین انجام عملیات مختلف کمک کنند. حمل و نقل و دست‏کاری با استفاده از مواد شیمیایی جهت بی‏هوشی در ماهی ‏ها در مقایسه با عدم استفاده از آن‏ها با توجه به سطح گلوکز موجود در خون و فاکتورهایی مانند تغییرات آنزیم‏ های کبدی (ast ,alt ,alp)، میزان پروتئین کل و bun استرس پایین ‏تری در ‏ماهی ایجاد می ‏کند که همین امر یکی از فاکتورهای اساسی در بی‏هوشی ماهی محسوب می‏ شود. در مطالعه ‏ی حاضر چگونگی روند بی‏هوشی بالینی با دو داروی بی‏هوش‏ کننده‏ ی کتامین‏ هیدروکلراید و پروپوفول به روش غوطه ‏وری در سیاه‏ ماهی (capoeta damascina) بررسی شده است. بدین منظور تعداد 10 قطعه سیاه‏ ماهی با وزنی در حدود 200-100 گرم تهیه و به دو گروه تقسیم شدند. کتامین با دوز 100 و پروپوفول با دوز 10 میلی‏ گرم در لیتر آزمایش شدند. شروع بی‏هوشی، مدت زمان بی‏هوشی و برگشت از بی‏هوشی در هر گروه ثبت شد. طبق نتایج به‏ دست‏ آمده مشخص شد که زمان شروع اثر بی‏هوشی با داروی پروپوفول در مقایسه با کتامین به شکل معناداری (0/05 p<) بسیار کوتاهتر بود؛ هم‏چنین طول اثر بی‏هوشی با پروپوفول در مقایسه با کتامین به شکل معناداری (0/05 p<) بسیار بیشتر بود. در این مطالعه برای اولین بار بی‏هوشی با داروی کتامین‏ هیدروکلراید به شیوه ‏ی غوطه ‏ور ساختن ماهی در تانک حاوی دارو مورد ارزیابی قرار گرفت. چنانچه اشاره شد، میزان داروی کتامین مصرفی جهت ایجاد بی‏هوشی در ماهی در مقایسه با دوز داروی پروپوفول ده مرتبه بیشتر بود؛ همچنین شروع اثر دارو کندتر و پایداری اثرش کمتر بود. استفاده از داروی پروپوفول به شکل غوطه ‏ور سازی نسبت به کتامین به ایجاد بی‏هوشی با القای سریع، زمانی طولانی ‏تر و تأثیری پایدارتر انجامید. با توجه به این موارد، داروی کتامین جهت ایجاد بی‏هوشی اساساً توصیه نمی‏ شود؛ زیرا نه مقرون به صرفه است و نه قادر است بی‏هوشی طولانی ‏تری ایجاد نماید. البته در این مطالعه فقط به ارزیابی بالینی اثرات پروپوفول بر سیاه‏ ماهی پرداخته شد و تأثیر دارو بر آنزیم‏ های کبدی یا تعداد تنفس، ضربان قلب و یا دمای بدن ماهی مورد بررسی قرار نگرفت.

چکیده: روش های بیهوشی ایمن و کارآمد در پرنده های کوچک و زینتی مانند سایر حیوانات برای انجام معاینه، تشخیص و اعمال درمانگاهی مانند رادیو گرافی، پانسمان زخم، خونگیری، اندوسکوپی و روش های ترمیم شکستگی بسیار مهم هستند. هدف این مطالعه مقایسه کارایی بیهوشی حاصل از تجویز داخل بینی ترکیبات گزیلازین-کتامین، دیازپام-کتامین و میدازولام-کتامین در عروس های هلندی است. 5 عدد عروس هلندی سالم و بالغ از هر دو جنس (3 عدد نر و 2 عدد ماده)، با وزن68±95 در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفتند. ترکیب دو داروی دیازپام-کتامین، گزیلازین-کتامین و میدازولام-کتامین بوسیله میکروپیپت در داخل بینی تجویز شد. کتامین با دوز 10 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم، گزیلازین با دوز 20 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم، دیازپام با دوز 15 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم و میدازولام با دوز 15 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم استفاده شد. زمان وقوع، طول دوره خوابیدن به پشت و طول دوره بی هوشی اندازه گیری و ثبت شد. این مطالعه نشان داد که اگر چه تجویز حاصل از ترکیب دو داروی کتامین-گزیلازین با دوز استفاده شده، می تواند اثر آرام بخشی مختصر ایجاد کند، اما استفاده از ترکیب دارویی کتامین- دیازپام می تواند بی هوشی طولانی تری را نسبت به دو گروه دارویی دیگر ایجاد کند. لازم به ذکر است که ترکیب دارویی کتامین-میدازولام به ایجاد بیهوشی با القای سریعتری نسبت به دو گروه دارویی دیگر می انجامد. البته در این مطالعه فقط به ارزیابی بالینی اثرات داروهای ذکر شده پرداخته شد و تأثیر دارو بر آنزیم های کبدی پرنده مورد بررسی قرار نگرفت.