هدف این پایان نامه که در خصوص ترجمه و تحقیق دیوان فدوی طوقان به رشته ی تحریر درآمده است در درجه ی اول ترجمه ی دقیق، شیوا و روان تمام قصاید این دیوان بوده، سپس به عنوان تحقیق، اسامی اشخاص (اعلام) و اماکنی که در این قصاید ذکر شده، برای خوانندگان معرفی گردند. در این راستا، ابتدا هریک از قصاید به همان ترتیبی که در دیوان بوده ذکر شده و سپس به دنبال هر قصیده، ترجمه ای ساده و روان از آن ارائه گردیده است. در خصوص اعلام و اماکن نیز با توجه به نیاز خواننده، کلمه ی مزبور مشخص و در پاورقی همان صفحه توضیح داده شده است. در پایان مشخص گردید که در نیمه ی نخست دیوان که تا قبل از سال 1976م سروده شده، شاعر متاثر از مکتب رمانتیسم و درون گرایی بوده واشعار وی در این دوره بیشتر جنبه ی شخصی و رمانتیک دارند که ترجمه ی این اشعار نیز در بعضی ابیات پیچیده و مفهومی به نگارش درآمد. در نیمه ی دوم این دیوان که پس از سال 1976م سروده شده است، شاعر به سوی شعر مقاومت و پایداری سوق داده شده و اشعار وی ساده و بدون پیچیدگی معنایی هستند. که به تبع آن، ترجمه ی این قصاید روان و شیواست. اعلام و اماکن نیز در نیمه ی دوم دیوان بیشتر دیده می شوند، گویی شاعر پس از اشغال فلسطین، بر آن بوده که غم و اندوه خود را با دیگران تقسیم کند. که اکثر این اشخاص، هموطنان دلاور شاعر که به شهادت رسیده اند، شاعران نامدار معاصر، اشخاص معروف تاریخ، متفکرانی که از آنها نقل قول کرده و یا اماکنی از سرزمین خود که در آنها پرورش یافته و از آنها خاطره ها دارد.

مارون عبود از ادیبان و منتقدان برجسته لبنان، در قرن نوزدهم و بیستم که، برهه ای کاملاً متفاوت با تاریخ گذشته ی اعراب و جهان عرب بود زیست و با دردها و رنج ها و بحران های مردم مظلوم لبنان و جامعه ی عرب زیست بنابراین اوضاع خاص و نابسامان سیاسی و اجتماعی لبنان و جامعه ی عرب از وی نویسنده ای منتقد و مصلحی اجتماعی بر جای گذاشت. اندیشمندی فکور و بی باک که چشمان خفته ی ملت خویش و سایر سرزمین های عربی را بر تمدن و پیشرفت گشود و از مسایل و رنجهای مردم، از بی عدالتی ها و ظلم و استبداد و آوارگی توده ی مردم پرده برداشت. و با بیانی ساده و شیوا واقعیت زندگی مردم و عیوب جامعه انسانی را در داستانها، نمایش نامه ها و مقاله های خویش به قلم نگاشت. علی رغم این، می توان گفت وی از نویسندگان و منتقدانی بود که صفحات درخشانی از تاریخ ادبیات و نقد ادبی، دوره ی کنونی را به خویش اختصاص داد. اگرچه وی در زمینه نقد ادبی شیوه های انتقادی غرب و تجدد و شاعران نوگرای جوان را ستود اما در کنار آن، صاحب دیدگاه هایی تازه می باشد که حاکی از فرهنگ گسترده ی وی و احاطه بر میراث اصیل و غنی گذشته است. در این پژوهش پس از شرح مختصری بر زندگی مارون از آغاز تا فرجام به اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی لبنان که زادگاه مارون است پرداخته شد تا در فصل سوم از آراء و اندیشه های اجتماعی وی پیرامون مضامینی چون جهل و فقر، گرسنگی و استبداد، زن و ازدواج، آموزش و پرورش، رواج القاب، طائفه گری و فئودالیسم، آزادی و وطن سخن رانده شود و مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد سپس در فصل سوم آثار فراوان وی در زمینه های تاریخ، نقد ادبی، سیاسی و اجتماعی، داستان و نمایشنامه و شعر را معرفی نمودیم آنگاه در فصل اخیر شیوه و اسلوبی که مارون در ادبیات و بیان دیدگاه های انتقادی خود در پیش گرفت، دو گرایش سنت و تجدد، موضع این منتقد در برابر آنها و در پایان جایگاه مارون در جریان نقد جدید و میزان تأثیرگذاری نقد وی را از خلال آثار وی از نظر گذرانیم تا بدینوسیله نقد ساحر و تهکم آمیز و در عین حال سازنده و راهبردی این ادیب بزرگ و منتقد عرب معاصر به خوبی برای همگان نمایان گردد.

ادبیات شیعه از موضوعات مهمی است که نیازمند بررسی دقیق است و در طول تاریخ در فشار و تنگنا بوده است، ادبیاتش آنگونه که شایسته است رشد آزادانه نداشته است و از جمله دوره ای که ادبیات شیعه توانست گام مهمی را بردارد دوران حکومت حمدانیان در شام بوده است. در این دوره و در زمان فرمانروایی سیف الدوله حمدانی دو شاعر بنام یعنی ابو فراس حمدانی و ابو طیب متنبی زندگی می کردند. این دو شاعر شیعه در دوران فرمانروای شیعی توانستند بهترین چکامه های خود را به ویژه ابوفراس حمدانی در دفاع از اهل بیت علیهم السلام و مکتب آنان بسراید. نگارنده این پایان نامه بر آن است که به بررسی سیمای آثار تشیع در چکامه های ابوطیب متنبی و ابو فراس حمدانی بپردازد.