امروزه با توجه به رشد فزاینده ی فناوری اطلاعات و ارتباطات و به منظور بهره برداری صحیح و بهینه از مزایای آن، سازمان ها بایستی به توسعه ظرفیت های موجود خود بپردازند. برای سنجش این ظرفیت ها در هر سازمان، لازمست میزان آمادگی الکترونیکی آن سازمان جهت ورود به عرصه دولت الکترونیک، ارزیابی شود. در واقع سازمان ها می توانند با استفاده از مدل های ارزیابی آمادگی الکترونیکی وضعیت موجود خود را از ابعاد مختلف و با یک روش منسجم اندازه-گیری کنند و با توجه به نتایج این ارزیابی برنامه ریزی کنند؛ لذا با توجه به اهمیت بحث میزان پذیرش فناوری و ارزیابی آمادگی الکترونیکی در سازمان ها، این پژوهش به دنبال مدلی مفهومی برای سنجش میزان آمادگی الکترونیکی در سازمان ها (و به صورت موردی نمونه ای از سازمان های قم) و مقایسه عملکرد آن ها می باشد. در این پژوهش در ابتدا مهم ترین مدل های ارزیابی آمادگی الکترونیکی در سطح ملی و سازمانی، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند، سپس اصلی ترین شاخص های مرتبط با سازمان ها استخراج شده است و پس از مصاحبه با اساتید و نظر خواهی از خبرگان، معیارها و زیر معیارهای اولیه مدل حاصل شد. از آنجا که برخی شاخص های بدست آمده در مرحله اول، با هم همپوشانی داشتند، برای دستیابی به مدل تلفیقی با نظر خبرگان عرصه دولت الکترونیک، همپوشانی ها حذف گردید و معیارهای نهایی جهت ارزیابی آمادگی الکترونیکی سازمان های استان قم حاصل شد و پس از اعتبار سنجی مدل با استفاده از روش های آماری مربوطه، به منظور تعیین وزن دقیق تر هر یک از شاخص های مدل، از روش تصمیم گیری چندمعیاره فازی (فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی) استفاده شد. در نتیجه با تعیین وزن هر یک از معیارها و زیرمعیارها، مدل نهایی ارزیابی آمادگی الکترونیک به صورت بومی ارایه گشته و نسبت به سنجش میزان آمادگی الکترونیکی برخی سازمان های استان قم برای ورود به عرصه دولت الکترونیک اقدام شد.