در این پژوهش به بررسی ویژگی های سبکی راحهالصدور راوندی از مورخین قرن ششم و هفتم ه ق پرداخته شد. موضوع کتاب، تاریخ است اما مولف به تاریخ صرف بسنده نکرده است. وی فراوان از اشعار، امثله، آیات و احادیث در کتابش استفاده نموده، و بارزترین خصیصه ی ادبی آن به شمار می رود، که در حدود 2799بیت از اشعار فارسی از خودش و شاعران آن زمان در این کتاب دیده می شود. راحهالصدور به شیوه ی نثر رایج زمان مولف، نثر فنی نوشته شده است، ولی نثر آن یکدست نیست. در مقدمه ی کتاب و مدخل بحث ها به ویژه مدح ممدوحان، جلوس و درگذشت پادشاهان، به نمونه کامل نثر فنی مانند کاربرد شواهد شعری فارسی و عربی، صنایع لفظی و بدیعی و بیانی و ...بر می خوریم ولی آنجا که وی رو به بیان معانی و مضامین تاریخی آورده نثر کتاب ساده و بی تکلّف است. در محور زبانی، کاربرد فراوان انواع سجع و جناس، بسامد بالای لغات عربی، ساخت صفت های مرکب از ترکیب های اضافی، آوردن «ب»تأکید بر روی افعال و جا به جایی اجزای جمله، در خور توجه است. فعل های استمراری و دعایی را بیشتر به شیوه کهن استعمال نموده است. در محور فکری گرایش مولف به مذهب حنفی و تعصّب وی به شخص ابوحنیفه و عناد و مخالفت وی با علویان، اشعریان و باطنیان، مشهود است.