نوسازی بافتهای فرسوده شهر امروزه یکی از چالش های اساسی پیش روی مدیریت شهری محسوب می شود که اکنون پرداختن به آن یک وظیفه قانونی مدیریت شهری در ایرن تلقی می-گردد. مسائل بسیار گسترده و عمیق پیش روی نوسازی شهری در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و و تبعات گسترده آنها برای محیط شهری و شهروندان، نیازمند عمل بر اساس الگو هایی است که بتوانند ضمن بهره مندی از دانش و تجربیات گسترده در مقیاس جهانی، منطقه ای، و ملی، اقتضائات، شرایط، و محدودیت ها، و فرصت های ویژه بستر نوسازی را در نظر بگیرد. پایان نامه حاضر در جستجوی ارائه و آزمون الگوی نوینی در نوسازی بافتهای فرسوده با عنوان "نوسازی خودانگیخته" می باشد که در آن شرایطی فرآهم آید که نوسازی نه با فشار آمرانه و از بالا به پائین - ناشی از تعهدات قانونی و یا پاسخگویی به تهدید های فرسودگی بالاخص زلزله- مدیریت شهری، بلکه از طریق انتخاب و تعامل اگاهانه نقش آفرینان اصلی آن شامل: مدیریت شهری، ساکنین، و سرمایه گذاران بخش خصوصی در بستر نظام بازار صورت می گیرد و در نتیجه کسب منفعت اقتصادی و ارتقای کیفیت محیط شهری تواما بدست می آید. پس از تعیین مشخصات مفهومی و عملیاتی نوسازی خودانگیخته، شاخص های آن در منطقه 11 شهرداری تهران سنجیده و این نتیجه بدست آمد که الگوی مدیریت نوسازی خودانگیخته قابلیت اجرا در بافتهای فرسوده شهر تهران را دارا می باشد.