در پایان نامه حاضر، آثار نویسندگان ایرانی که برای نوشته های خود تصویرسازی نموده اند مورد نظر بوده است. و انواع فنون بصری را که تصویرگر- نویسنده توسط آن به ایجاد و توسعه ایده ها و تصورات خود می پردازد مورد مطالعه قرار گرفته است. صورخیال ادبی و بصری از حلقه های اتصال روابط مفهومی و روایی بین متن نوشتاری و تصاویر می باشد، به همین دلیل این آرایه ها در آثار تصویرگران نویسند مورد توجه بوده است. این پایان نامه پژوهشی بنیادی است و از لحاظ روش نیز توصیفی-تحلیلی است. درک ارتباط فنون تصویرسازی و اصول داستان سرایی وصناعات ادبی در تصویرسازی معاصر ایران از جمله اهداف این تحقیق می باشد. اصلی ترین هدف از انجام این تحقیق دریافتن این مطلب است که، آیا معادل های بصری صناعات ادبی تشبیه، تشخیص، جناس، اغراق و ایهام در روند روایی داستان های نویسندگان تصویرگر تاثیرگذار می باشند و قادر هستند تصاویر را روایی کنند؟ تعداد 19 اثر از 10 تصویرگر-نویسنده شناسایی گردیده است. از جمله ویژگی هایی که در آثار آنها قابل توجه می باشد هماهنگی مناسب بین نوشتار و تصاویر و همچنین استفاده از آرایه های بصری است. این میزان کاربرد صناعات بصری در دیگر کتاب ها تصویری کمتر مشاهده می شود. علاوه بر آرایه های نام برده، دو آرایه استعاره و کنایه نیز در این آثار به صورت بارزی حضور دارند، و تاثیر آنها در روایت و درونمایه داستان آشکار است. درنتیجه، صورخیال، از ابزار و شگردهایی هستند که تصویرگران نویسنده با آزادی عمل، به بلاغت تصویری اثر خود می افزایند.