مقدمه: سندرم چاقی درکودکان و نوجوانان روند صعودی داشته و دلیل عمده بروز بیماریهای متابولیک در بزرگسالی گزارش شده است. درالگوهای گوناگون فعالیت های بدنی مانند پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری و شنا،چربی اضافی اثر معکوس برمکانیک اجرا دارد.در حرکاتی که مستلزم اجرای حرکت باسرعت وکارآیی بهینه است، وزن مازاد بر عملکرد تأثیر منفی می گذارد.دراین میان،در دوره نوجوانی ممکن است سن بیولوژیک متفاوت با سن تقویمی، بر فرآیند تکالیف حرکتی نوجوانان اثر گذارد. مطالعه حاضر به بررسی اثرهمزمان سطح بالیدگی و ترکیب بدنی بر ایندکس های کارآیی فیزیولوژیک و ایمپالس تمرین دختران هنگام اجرای فعالیت بدنی پرداخته است.روش تحقیق:80دانش آموز دختر17-12 ساله به روش تصادفی از مدارس مقاطع راهنمایی و متوسطه ناحیه2 شهر همدان غربالگری و انتخاب شدند و به دو گروه اضافه وزن- چاقbmi) >85%) و نرمال (bmi<85%) تفکیک شدند.سن بیولوژیک به روش سن دندانی مشخص شد.برای سنجش ایندکس های کارآیی فیزیولوژیک، آزمون های 6 دقیقه پیاده روی سریع و 1مایل دویدن بیشینه استفاده گردید و متغیرهای تابع مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج: شاخص ها ی کارآیی فیزیولوژیک(هزینه اکسیژن فعالیت و هزینه انرژی) در دو گروه چاق و نرمال(بدون مداخله سطح بالیدگی)تفاوت معنی داری نداشتند.اما الگوی تغییرات ایمپالس تمرین، شاخص هزینه انرژِی، سرعت فعالیت، ظرفیت عملی و پاسخ هایپردینامیک قلبی-عروقی دو گروه چشمگیر بود(p<0.05). سطح بالیدگی فقط بر سرعت اجرا اثرگذار بود(p<0.05). تعامل میان عوامل بلوغ و ترکیب بدن، فقط بر پارامترهای ایمپالس تمرین و شاخص هزینه انرژی معنی دار بود. نتیجه گیری: هر یک از پارامترها ی بالیدگی و ترکیب بدن بر شاخص های کارآیی فیزیولوژیک اثر گذارند. اما هنگام مطالعه ی تعامل این دو پارامتر و ایندکس های فیزیولوژیک، فقط ایمپالس تمرین و شاخص هزینه انرژی فعالیت بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند. بنابراین توجه مربیان به این دو، به ویژه بار کار یا ایمپالس تمرین می تواند به آنالیز بهتر عملکرد دختران نوجوان بیانجامد.