با صنعتی شدن نانوتکنولوژی، جهان در آینده نزدیک بیشتر در معرض نانوذرات واقع می شود. اما تا به حال اثرات سلامت آنها به طور مستقیم (بهنگام تولید) یا غیرمستقیم از طریق محیط به عنوان مثال گرد و غبار حاوی نانوذرات و زنجیره غذایی بر بدن انسان ناشناخته است. در این مطالعه اثر سمیت حاد نانوذرات اکسید روی (nano-zno) در موش های سالم بالغ (به عنوان یک مدل جانوری پستاندار) بر برخی فاکتورهای بیوشیمیایی کبد و کلیه در سرم خون مورد مطالعه قرار گرفت. موش ها در سه گروه، یک گروه شاهد و دو گروه تیمار قرار گرفتند و نانوذرات اکسید روی در دو غلظت 5/2 و 5 گرم بر کیلوگرم وزن برای گروه های تیمار به صورت خوراکی تجویز شد. علائم بالینی و مرگ و میر بعد از تیمار با نانوذرات اکسید روی یادداشت شد. موش های تیمار شده با هر دو غلظت از نانوذرات اکسید روی علائمی از رخوت، کندی حرکت و عدم تعادل در حرکت و تا حدودی کاهش وزن را نشان دادند. مرگ چهار موش بعد از هفته اول تیمار، در اثر مسومیت شدید اتفاق افتاد. آزمایش های سرمی عملکرد بیوشیمیایی کبد افزایش قابل ملاحظه سطح سرمی ldh، alt، ast و alp را در موش های تیمار شده با نانوذرات اکسید روی در هر دو غلظت نسبت به گروه شاهد نشان داد، که بیانگر آسیب کبدی می باشد که توسط نانوذرات اکسید روی القا شده است. آزمایش های سرمی عملکرد بیوشیمیایی کلیوی نشان داد که سطح bun و cr سرم در گروه های تیمار با نانوذرات اکسید روی تاحدی افزایش یافت که تنها افزایش سطح bun در گروه تیمار با غلظت بیشتر ( g/ml1/0) در سطح 05/0< p نسبت به شاهد معنی دار بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که میزان آسیب کلیوی ناشی از اثر نانوذرات اکسید روی ناچیز بوده و افزایش سطح bun نیز بیشتر ناشی از آسیب کبدی می باشد. از طرف دیگر مشاهده اسلاید های بافتی مربوط به کبد و کلیه با میکروسکوپ نوری، آسیب های بافتی مشخصی را در هر دو گروه تیمار نسبت به گروه شاهد نشان نداد. پس می توان نتیجه گرفت که آسیب های بافتی ایجاد شده در این دو اندام مانند نکروز بافتی و دژنراسیون سلول ها بعد از 14 روز بهبود یافته، و یا این که بیشتر این آسیب ها مانند آسیب های وارد به غشا و اندامک های داخل سلولی تنها با میکروسکوپ الکترونی قابل مشاهده اند.

در حال حاضر بدلیل اثرات نامطلوبی که فلزات سنگین بر چرخه ی اکوسیستم و سلامت موجودات زنده می گذارند حذف آنها از اهمیت ویژه ای بر خوردار است. در این پژوهش با بیان پروتئین موتانت smta (این ژن از سیانوباکتری synechococcus sp.pcc 7942 با ایجاد جهش و تبدیل لیزین 45 به سیستئین در پژوهش قبلی دکتر صفار و همکاران بدست آمد) در فضای پری پلاسمی باکتری e.coli bl21 (de3) و ارزیابی بیان آن توسط sds-page و تایید بیان این پروتئین با استفاده از روش وسترن بلات و اندازه گیری غلظت متالوتیونین بیان شده با کمک نمودار استاندارد گلوتاتیون مورد بررسی قرار گرفت. براساس نمودار استاندارد گلوتاتیون، غلظت متالوتیونین در دو ساعت پس از القا 053/0 میکرومول بر میلی لیتر است که بیشترین میزان بیان در طی ساعت های پس از القا بوده است. از آنجایی که میزان بیان پروتئین دو ساعت پس از القا در مقابل سرب افزایش یافت و 075/0 میکرومول بر میلی لیتر محاسبه شده است می توان نتیجه گرفت که میزان بیان پروتئین در شرایط آلودگی فلزات سنگین افزایش می یابد. در انتها به بررسی میزان جذب یون کادمیوم توسط پروتئین بیان شده در فضای پری پلاسمی پرداخته شد. جذب کادمیوم به میزان 515/42 نانومول به ازای هر میلی گرم پروتئین می باشد. از آنجایی که اختلاف میزان جذب کادمیوم توسط نمونه ی موتانت پری پلاسمی و نمونه ی موتانت پری پلاسمی ناچیز بود احتملا این اختلاف جزیی بدلیل این است که در فضای پری پلاسمی شرایط بهتری برای بیان و فولدینگ پروتئین وجود دارد.