بتن فوق توانمند (uhpc) با مقاومت فشاری بیش از 120mpa، دوام زیاد و نفوذپذیری کم، یک ماده سیمانی جدید است که می تواند کاربردهای موثری در ساخت سازه های بتنی نوین داشته باشد. یکی از اصلی ترین کاربردهای این نوع بتن ویژه، اتصال قطعات در سازه های پیش ساخته، به خصوص عرشه پل ها است. با توجه به مقاومت فشاری بسیار بالای بتن فوق توانمند و ویژگی های دیگر آن چون جمع شدگی کم، این ماده می تواند مصالح خوبی جهت استفاده در درزهای بین اعضای پیش ساخته باشد. تاکنون مطالعات کمی درمورد رفتار این نوع بتن انجام شده است. در پژوهش حاضر موضوع پیوستگی بین بتن فوق توانمند و آرماتورهای فولادی مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور سه مجموعه نمونه ساخته شده و تحت آزمایش بیرون کشیدگی قرار گرفته است. مجموعه اول بر اساس استاندارد rilem می باشد که به کمک آن تاثیر پارامترهای مختلف موثر بر پیوستگی مورد مطالعه قرار گرفته است. مجموعه دوم نمونه ها به منظور شبیه سازی پیوستگی موضعی ساخته شده است که با استفاده از آن رابطه ای برای محاسبه تنش پیوستگی موضعی ارائه شده است. در مجموعه سوم نمونه ها، چگونگی تاثیر افزودن نانوسیلیس به مخلوط بتن بر رفتار پیوستگی میان بتن و آرماتور بررسی شده است. مقاومت پیوستگی مشاهده شده در آزمایشات به طور میانگین 50 درصد بیشتر از مقادیر محاسبه شده توسط روابط موجود است. درنتیجه با استفاده از نتایج آزمایشات رابطه ای برای تعیین تنش پیوستگی موضعی بتن فوق توانمند و آرماتور فولادی ارائه گردید. همچنین مشخص گردید تنش پیوستگی نهایی در آرماتورهای پایین 12 درصد بیشتر از آرماتور بالا می باشد. با افزودن نانوسیلیس به مخلوط بتن مقاومت پیوستگی افزایش می یابد.