هدف از اجرای این پژوهش مقایسه شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی در دختران و پسران پایه های دوم تا چهارم ابتدایی و تعیین رابطه بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی در دختران و پسران. پژوهش حاضر از نوع علی ـ مقایسه ای و همبستگی می باشد. نمونه این پژوهش 159 دانش آموز شامل 78 دختر با میانگین سنی 6/8 و 81 پسر با میانگین سنی 7/8 بودند. برای ارزیابی شایستگی حرکتی درک شده از خرده مقیاس ورزشی نیمرخ خود ادراکی برای کودکان(هارتر، 1985) و برای ارزیابی شایستگی حرکتی واقعی از آزمون حرکات درشت اولریخ نسخه 2 (اولریخ، 2000) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های آماری در دو سطح توصیفی و استنباطی استفاده شد به طوری که از میانگین، انحراف استاندارد، جداول و نمودارها برای ارائه گزارش اطلاعات توصیفی و همچنین از آزمون t مستقل برای مقایسه میانگین دختران و پسران استفاده شد. علاوه بر این از همبستگی پیرسون برای تعیین رابطه بین شایستگی حرکتی درک شده و واقعی در دختران و پسران استفاده شد. یافته های این تحقیق نشان داد شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی بین دختران و پسران تفاوت معنی داری وجود دارد، به طوری که پسران بالاتر از دختران بودند. علاوه بر این نتایج آزمون همبستگی پیرسون هم نشان می دهد که بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی هم در دختران و هم در پسران رابطه معنی داری وجود دارد. بنا به نتایج تمامی تحقیقاتی که در این زمینه ذکر شد، اکثر قریب به اتفاق تحقیقات همانند تحقیق حاضر، وجود تفاوت بین دختران و پسران در شایستگی حرکتی درک شده را گزارش داده اند. به طوری که تمامی این تحقیقات نشان داده اند که پسران شایستگی بالاتر و دریافت های مثبت بیشتری نسبت به دختران دارند. همچنین موافق با نتایج تحقیق ما، مطالعات نشان داده اند که بین دختران و پسران در شایستگی حرکتی واقعی نیز تفاوت وجود دارد که این تفاوت نیز به نفع پسران است. لازم به ذکر است که در تحقیق حاضر بر خلاف بعضی از تحقیقات گذشته پسران در هر دو خرده آزمون رشد حرکتی درشت، نسبت به دختران بالا تر بودند که این نشان از اهمیت ندادن به رشد مهارت های بنیادی در برنامه های آموزشی مدارس ابتدایی جامعه مورد مطالعه ما به خصوص در مدارس دخترانه و همچنین تفاوت آشکار در انتظارات فرهنگی و اجتماعی در رفتارهای کلیشه ای جنسیتی در جامعه ایرانی می باشد. به علاوه در حمایت از مبانی نظری در زمینه وجود ارتباط بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی، نتایج این تحقیق نیز نشان داد که بین این دو مولفه در کودکان مورد مطالعه ارتباط وجود دارد. با توجه به اینکه رشد حرکتی درشت از واسطه های مداخله گر جهت داشتن سبک زندگی فعال معرفی می شود، وجود یک برنامه آموزشی مناسب جهت افزایش و ارتقاء مهارت های حرکتی بنیادی که پایه و اساس حرکات آنان در بزرگ سالی است، ضروری می باشد.

هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان گوش به زنگی و مهارتهای روانی ورزشکاران نخبه در سه رشته ورزشی جودو،کاراته و تکواندو بود.شرکت کنندگان در مطالعه حاضر شامل43 ورزشکار نخبه بودند که در جودو(14=n)، تکواندو(15=n)،کاراته(14=n) با میانگین سنی(58/2±21) بودندکه حداقل یک بار در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کرده بودند. روش نمونه گیری در این مطالعه بصورت در دسترس بود. جهت بررسی میزان گوش به زنگی ورزشکاران از فرم 1s(کوتاه) آزمون گوش به زنگی دستگاهvienna استفاده شد. همچنین به منظور بررسی و ارزیابی مهارتهای روانی ورزشکاران از پرسشنامه ارزیابی مهارتهای روانی(omsat-3) به عنوان ابزار استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها نشان داد بین وضعیت مهارتهای روانی جودوکاران،کاراته کاها و تکواندوکاران تفاوت معنی داری وجود ندارد(05/0<p). همچنین یافته ها نشان دادکه بین میزان گوش به زنگی بر اساس متغییرهای تعداد پاسخهای صحیح، پاسخهای غلط و میانگین زمان واکنش تعداد پاسخهای صحیح تفاوت معنی داری بین ورزشکاران این سه رشته ورزشی وجود ندارد(05/0<p). بطورکلی کاهش یا افزایش پردازش فعالیت شناختی به هنگام ارائه محرکهای یکنواخت و غیر قابل پیش بینی در ورزشکارانی که در یک سطح(برای مثال نخبه) به فعالیت و رقابت می پردازند از الگوی تغییر یکسانی به هنگام گوش به زنگی برخوردارند و تفاوتی بین بهترین و بدترین اجرا مشاهده نمی شود.