پیش بینی تغییرات بافت نرم ناحیه لب متعاقب درمان جراحی فک برای ارتودونتیست ها اهمیت فراوانی دارد.ارزیابی این روابط از نمای فرونتل در بیماران تحت ارتودونسی وجراحی ارتوگناتیک توسط روش فتوگرافی آسان وقابل اعتماد است.برروی فتوگراف های فرونتال حالت استراحت ولبخند15 بیمار مونث با مال اکلوزن کلاس 3اسکلتی که تحت درمان جراحی جلو آوردن فک بالا وعقب بردن فک پایین قرار داشتند پیش از جراحی فک ونیز 3 ماه پس از آن شاخصهای مورفومتریک لبخند اندازه گرفته شد ومقادیر قبل وبعد از جراحی با هم مقایسه شدند.مقادیرهیچکدام از متغیرهای حالت استراحت قبل وبعد از جراحی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتندوهمینطورمقادیرمتغیرهای حالت لبخندپس از جراحی در مقایسه با قبل از جراحی تغییر چشمگیری نکرد.

چکیده هدف. مقصود از مطالعه حاضر ارزیابی تغییرات خطی و حجمی راه هوایی فوقانی بعد از جراحی دو فکی برای تصحیح مال اکلوژن کلاس iii در cbct و یافتن همبستگی میان تغییرات خطی و حجمی بود. مواد و روش ها. مطالعه ما یک کارآزمایی بالینی آینده نگر بود. cbctهای 10 بیمار کلاس iii قبل و سه ماه بعد از جراحی ارزیابی شدند. برای بررسی تفاوتها در اندازه گیریهای قبل و بعد از جراحی paired t-test استفاده شد. برای آزمایش همبستگی بین تغییرات خطی و حجمی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج. اندازه گیری های خطی: فضای نازوفارنژیال به شکل معنی داری افزایش یافته بود و یک همبستگی با مقادیر advancement ماکزیلا داشت. تغییرات معنی دار دیگر خطی وجود نداشت. اندازه گیریهای حجمی: هیچ تغییر معنی داری در حجمهای قبل و بعد از جراحی یافت شد. حجمهای نازوفارنژیال و هیپوفارنژیال کاهش یافتند و حجمهای اوروفارنژیال و حجم های کلی افزایش یافتند که هیچ کدام از تغییرات از نظر آماری معنی دار نبود. یک همبستگی بین تغییرات خطی اوروفارنژیال و تغییرات حجمی اوروفارنژیال یافت شد. نتیجه گیری: تصحیح جراحی دوفکی مال اکلوژن کلاس iii باعث تغییرات معنادار در راه هوایی خلفی نشد.

در سال های اخیر اصلاح موارد زیادی از مال اکلوژن اسکلتال کلاس iii توسط جراحی ارتوگناتیک دو فکی انجام می پذیرد. بدلیل مجاورت ماگزیلا و مندیبل با ساختارهای مسیر تنفس ،این جراحی میتواند منجربه تغییراتی در این مسیرشود و به این روش بر تنفس بیمار تاثیربگذارد. روش انجام مطالعه: دراین کارآزمائی بالینی20 بیمار اسکلتال کلاس iii که نیاز به جراحی ارتوگناتیک دو فکی داشتند، مورد ارزیابی قرارگرفتند. بیماران شامل 8 مرد و 12 زن در طیف سنی 17 تا 32 سال بودند. حجم های ریوی ( fvc, fev1 , pef , mef25-75 , pif , mif , tlc , rv, fev1/fvc , rv/tlc ) و مقاومت راههای هوائی (sraw,raw) یک هفته قبل از جراحی و نیز سه ماه بعد از آن با استفاده ازبادی پلتیسموگرافی اندازه گیری شد. نتایج: جراحی دو فکی برای اصلاح مال اکلوژن کلاس iii باعث افزایش قابل ملاحظه ای در مقاومت راه هوائی کوچک (sraw)، حجم باقیمانده ریوی (rv)، ظرفیت کامل ریوی (tlc) و همچنین نسبت rv/tlcمی شود.سایر متغییرها نیز بعد از جراحی تغییر کردند ولی از لحاظ آماری معنادار نبود. بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد بدنبال جراحی عقب بردن مندیبل و جلو آوردن ماگزیلا در بیماران کلاس iii افزایش مقاومت راه هوائی کوچک و احتباس هوا در ریه رخ می دهد که این مسائل در مجموع نشانگر تاثیر منفی جراحی ارتوگناتیک کلاس iii بر وضعیت تنفسی بیمار است. توصیه می شود این جراحی در بیمارانی که قبل از جراحی دارای بیماریهای تنفسی هستند با احتیاط انجام شود.

مقدمه: دپرسیون های سطح لینگوال مندیبل ، آنومالی های تکاملی هستند که تحت عنوان stafne bone defect شناخته می شوند . sbd به طور شایع در مردان و بیشتر در دهه ی 5 و 6 دیده می شود . تشخیص رادیوگرافیک انواع تیپیکال sbd به آسانی امکان پذیر است چرا که sbd به صورت رادیولوسنسی های بیضی یا دایره ای نزدیک زاویه مندیبل و زیر کانال آلوئولار تحتانی قرار دارند اگر چه این آنومالی با شیوع کمتر در قدام و راموس مندیبل هم دیده می شود . هدف مطالعه ی ما بررسی کلینیکی و رادیوگرافی sbd در بیماران مراجعه کننده به مرکز رادیولوژی خصوصی از سال 1388 تا 1391 بود . روش کار: در این مطالعه 30000 رادیوگرافی پانورامیک و 5000 رادیوگرافی cbct مورد ارزیابی قرار گرفتند . تشخیص قطعی sbdدر رادیوگرافی های cbct بر اساس مشاهده ی دپرسیون سطح لینگوال استخوان مندیبل صورت گرفت . رادیولوسنسی های یکطرفه ی بین مولرها و زاویه مندیبل به عنوان موارد مشکوک به sbd در نظر گرفته شدند و در صورتیکه رادیولوسنسی در رادیوگرافی پانورامیک مجدد افزایش سایز نداشت تشخیص sbd قطعی تلقی گردید سپس مشخصات رادیوگرافیک برای هر دو رادیوگرافی های پانورامیک و cbct ثبت شدند . یافته ها: بر اساس نتایج مطالعه ی ما شیوع sbd 0/0008 % و میانگین سنی بیماران 45 سال بود . هم چنین شیوع این آنومالی در مردان 5/6 برابر زنان بود . تمام موارد sbd بین ناحیه ی مولرها و زاویه مندیبل قرار داشتند و واریانت خلفی آن محسوب می شدند . sbd در تمام موارد زیر کانال آلوئولار تحتانی و نزدیک بوردر تحتانی مندیبل قرار داشت و در برخی موارد هم باعث تحلیل بوردر تحتانی کانال شده بود در یک مورد هم گسترش sbd به بالای کانال دیده می شد . بیشتر موارد sbd تایپ i و تایپ ii آن بودند و یک مورد نادر هم از تحلیل کورتیکال پلیت باکالی در نتیجه گسترش نقص لینگوالی استخوان مندیبل وجود داشت . نتیجه گیری: داده های مربوط به نمای رادیوگرافیک و خصوصیات دموگرافیک sbd در مطالعه ما مشابه مطالعات قبلی بود، با این تفاوت که میزان شیوع sbd در مطالعه ما پائین تر از مطالعات قبلی بود.

چکیده مقدمه: استئوآرتریت یکی از شایعترین بیماری هایی است که tempero mandibular joint (tmj) را تحت تاثیر قرار می دهد. امروزه استفاده از(platelet-rich plasma) prp در درمان استئوآرتروز های مفاصل بدن مانند زانو مطرح شده است. اما تاکنون مطالعه ای که به بررسی اثر این ماده در استئوآرتروز های tmj پرداخته باشد وجود ندارد. در تحقیق حاضر هدف آن است تا به کمک روش جدید تزریق prp در مفصل به بهبود مشکلات ناشی از استئوآرتریت در tmj یک مدل حیوانی پرداخته شود. مواد و روش: در مطالعه حاضر از 64 خرگوش سفید نر نیوزیلندی سالم با میانگین وزن 3 کیلوگرم استفاده شد. به منظور بررسی کارایی محلول سدیم یدو استات در ایجاد استئوآرتریت، در4 خرگوش مطالعه پایلت صورت گرفت. سپس در 60 خرگوش باقی مانده، ابتدا از ناحیه tmj هر دو سمت در حالت دهان بسته cbct تهیه شد. سپس در کندیل هر دو سمت cc 3 محلول سدیم یدواستات تزریق شد و پس از 4 هفته مجدداً از نظر رادیوگرافیک بررسی شدند تا از ایجاد استئوآرتریت اطمینان حاصل شود . سپس در tmj یک سمت خرگوش ها به صورت تصادفی یکی از مداخله های زیر صورت گرفت: (1) تزریق cc1 هیالورونات سدیم ؛ (2) تزریق cc 1 بتامتازون؛ (3) تزریق cc 1 از prp. در سمت دیگر هیچگونه مداخله ای صورت نگرفت. پس از 24 هفته در هر گروه ازخرگوشها مجدد تغییرات رادیوگرافیک در tmj با استفاده از cbct بررسی شد. به منظور بررسی رادیوگرافیک مفصل ها، سه سطح مدیال، لترال و فوقانی بر اساس مشاهده یکی از موارد دانسیته استخوانی نرمال،کاهش دانسیته استخوانی، اروژن استخوانی و تخریب کامل ناحیه استخوانی به ترتیب نمره 0 الی 3 داده شد. در نهایت امتیاز هر مفصل جمع شد و با استفاده از آزمونهای آماریsigned rank wilcoxonو kruskal-wallis در نرم افزار spss نسخه 5/11 با ضریب اطمینان 95% آنالیز شدند. نتایج: در مطالعه حاضر از 60 خرگوش وارد شده به مطالعه 13 خرگوش از مطالعه حذف شدند. در بررسی اختلاف موجود در بین امتیاز رادیوگرافیک سمت مطالعه و کنترل در هر سه نوع مداخله امتیاز کسب شده در سمت مطالعه به صورت معناداری کمتر بود (p-value < 0.05). هیچگونه تفاوت معناداری میان سه گروه در مقایسه امتیاز سمت کنترل وجود نداشت (p-value > 0.05). همچنین امتیاز بدست آمده در سمت مطالعه هر سه نوع مداخله نیز تفاوت معناداری نداشتند(p-value > 0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از مطالعه حاضر، استفاده از prp در درمان استئوآرتریت در مدل حیوانی کارایی مشابهی با بتامتازون و اسید هیالورونیک داشت. کلمات کلیدی: استئوآرتریت، خرگوش نیوزیلندی، cbct، بتامتازون، اسید هیالورونیک، prp