تحولات به وقوع پیوسته در خاورمیانه و شمال آفریقا در سالهای 2010 و 2011 که منجر به بروز اعتراضات فراگیر مردمی و به طبع آن پیروزی انقلابیون در چندین کشور انجامید، جهت گیری ها و سیاست های متفاوتی را از سوی غرب به رهبری ایالات متحده آمریکا و بازوی اجرایی سیاست هایش (ناتو) را در منطقه در پی داشت. ناتو به همراه ایالات متحده آمریکا به بهانه مداخله بشر دوستانه، با ایفای نقشی فعال در تحولات لیبی و با تصویب قطعنامه های 1970 و 1973 در شورای امنیت و ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی و با کمک مستقیم و غیر مستقیم خود به انقلابیون لیبیایی نقش مهم و قابل توجهی در سرکوب نیروهای وفادار معمر قذافی و پیروزی انقلابیون داشت ولی در تونس به عنوان اولین کشور منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا که دچار انقلاب شد و سرآغاز حرکتی عظیم در منطقه شد، به دلیل غیر منتظره بودن تحولات تونس و زمان کم به نتیجه رسیدن انقلابیون در رسیدن به پیروزی (در کمتر از یک ماه از شروع خیزش مردمی و با تداوم اعتراضات مردمی انقلابیون به پیروزی رسیدند) ناتو و سایر سازمان ها و کشورهای مهم و تأثیر گذار در عرصه های منطقه ای و جهانی به نوعی غافلگیر شدند و نتوانستند تحولات بعدی نظیر انتخابات مجلس موسسان و سایر تحولات به وقوع پیوسته در این کشور را بر اساس سیاست ها و برنامه های تعیین شده خود کنترل و جهت دهی کنند. البته تونس به اندازه لیبی برای غرب و نهاد ها و سازمان های منطقه ای و بین المللی مهم و قابل اعتنا نیست همانطور که هم اکنون سیاست ها و رویه های اعمال شده توسط غرب در برابر تحولات بحرین، عربستان سعودی، سوریه و در نگاهی فراتر تحولات جمهوری اسلامی ایران، افغانستان و پاکستان و سایر کشورهای منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا به تناسب زمان و شرایط حاکم بر عرصه های منطقه ای و جهانی تغییر می کند. در پژوهش حاضر ضمن بررسی تحولات روی داده در لیبی و تونس در سالهای 2010 و 2011، میزان نقش ناتو در تحولات لیبی و تونس نیز به صورت مبسوط مورد بررسی و ارزیابی قرار خواهد گرفت.

جنگ ابزار به آرامی در حال تبدیل شدن به جنگ افکار است و رسانه ها در این حوزه نقش اساسی دارند. دگرگونی در فناوری های نوین سبب شده تا دیپلماسی عمومی و رسانه ای نسبت به دیپلماسی سنتی از رواج بیشتری برخوردار شود. ایران وعربستان در یک دهه گذشته تلاش کرده اند از دیپلماسی عمومی برای پیشبرد اهداف سیاست خارجی اشان بیشترین استفاده را ببرند تا ان را نزد مخاطبان فرامرزی مستدل ، منطقی و قابل دفاع جلوه دهند. این پژوهش درصدد است به این پرسش پاسخ دهد که دیپلماسی عمومی در دو دهه گذشته چه نقشی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی داشته است ؟ فرضیه اصلی هم این است که دیپلماسی عمومی ایران و عربستان در یک دهه گذشته، نقش تعیین کننده در همسویی با سیاست خارجی تهران و ریاض داشته است.بررسی شکلی ومحتوایی نحوه پوشش رسانه ای موضوعاتی شامل قیامهای مردمی شمال افریقا و غرب آسیا ، بحرین، یمن، سوریه ، لبنان، فلسطین،عراق، رژیم صهیونیستی، جزایرسه گانه ایرانی،اختلافهای طائفی، پرونده هسته ای ایران، مسائل داخلی ایران ومسائل داخلی سعودی که در سیاست خارجی ایران و عربستان از اهمیت بسزایی برخوردار است صحت این فرضیه را تایید می کند که دیپلماسی رسانه ای در شبکه های العالم و العربیه از همسویی معناداری با سیاست خارجی تهران و ریاض برخوردار است.