پژوهش حاضر به ضرورت بکارگیری چارچوب های آینده نگری و نگرش نوین در برنامه ریزی بخش مسکن می پردازد. تلاش این بوده که با بررسی سیاست های اتخاذ شده در یک دوره 30 ساله در بخش مسکن و ارزیابی آن با استفاده از اصول و اهداف آمایش سرزمین ، نگرش موجود در برنامه ریزی بخش مسکن که همانا نگرشی پوزیتیویستی (اثباتی ) و در جهت حل مشکلات عموما کمی مسکن است را به چالش کشیده و با بهره گیری از در (normative) تجارب کشورهای پیشرو در زمینه آمایش سرزمین تفکر و رویکرد هنجارگرایانه برنامه ریزی این بخش را به نظام برنامه ریزی کشور پیشنهاد نماید. برای ارزیابی سیاستهای اتخاذ شده در دوره مورد مطالعه ، منطقه ساحلی شمال شامل استانهای گیلان ، مازندران و گلستان بعنوان مطالعه موردی بررسی و مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت و نتیجه بررسی سیاستهای اعمال شده در این دوران ، فرضیه تحقیق یعنی پاسخگویی اکثر سیاستها به مشکلات صرفا کمی و اقتصادی بخش مسکن را تا حدود زیادی به اثبات رساند و مشخص شد که سیاستهای اتخاذ شده عمدتا فاقد آرمانگرایی و تفکرات پیش بینی کننده ، پیشگیری کننده و تولیدکننده شرایط مناسب سکونتگاه های انسانی بوده است .