چکیده: در سال های اخیر استفاده از مدل های ریاضی به عنوان ابزاری کارآمد در مطالعات و مدیریت منابع آب مورد استفاده قرار می گیرد. مدل کمی آب های زیرزمینی دشت میداود – دالون به وسعت 68 کیلومتر مربع واقع در شمال شرق شهرستان رامهرمز نیز به همین منظور تهیه گردید. متوسط بارش سالانه در این دشت 402 میلی متر اندازه گیری گردیده که به دلیل خشکسالی های چند سال اخیر میزان بارندگی در سطح دشت به حدود 240 میلی متر کاهش یافته است. است. درک کمی جریان آب های زیرزمینی و مولفه های گوناگون بیلان دشت اهداف اصلی تهیه مدل آب های زیرزمینی دشت میداود – دالون است که فرایند بهینه تصمیم گیری برای مدیریت آبخوان و مطالعات نیمه تفضیلی بعدی نظیر شبیه سازی کیفی بر اساس آن ها خواهد بود. در این راستا پس از انتخاب الگوریتم و بسته نرم افزاری مناسب(gms7.1) اقدام به تهیه مدل تفهیمی گردید. طی مرحله طراحی مدل، منطقه مورد مطالعه به شبکه های منظم تقسیم بندی شد و شرایط اولیه و شرایط مرزی مشخص شده و بر مدل اعمال گردید سپس مدل از مهر 1387 تا شهریور 1388 در حالت نا ماندگار طی 12 دوره تنش کالیبره و پس از بهینه سازی پارامترهای هیدروژئولوژیکی (مدل سازی معکوس)، مدل برای دوره زمانی از مهر 1388 تا خرداد 1389 صحت سنجی شد. پس از واسنجی و صحت سنجی، مدل توانست به خوبی شرایط آبخوان را شبیه سازی نماید. در نهایت برخی گزینه های مدیریتی با استفاده از مدل کمی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج برای سناریوهای مختلف از جمله پیش‏بینی وضعیت سطح آب در 4 سال آینده، حفاری چاه‏های جدید، پیش‏بینی وضعیت آب‏های زیرزمینی در شرایط خشکسالی و ترسالی، افزایش 10% برداشت چاه‏ها و کاهش 25% از برداشت چاه‏ها در دشت میداود-دالون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت

دشت چاه گاه در شهرستان دشتی، استان بوشهر بین طول جغرافیایی ?9 °52 تا ?9 °51 شرقی و عرض جغرافیایی ?42 °28 تا ?6 ° 28 شمالی واقع شده است. از نظر ساختاری این منطقه بخشی از زاگرس چین خورده است که در نتیجه فعالیت های شدید تکتونیکی و فرسایش متعاقب سازندهای اطراف منطقه شکل گرفته است. بنابراین، رسوبات ناپیوسته با خصوصیات هیدروژئولوژیکی متفاوتی در دشت چاه گاه مشاهده می شود. در مجموع، منطقه مورد مطالعه شامل 5 آبخوان متمایز است که مهمترین آنها آبخوان چاه گاه است و بیشترین چاههای بهره برداری به منظور اهداف کشاورزی در دشت چاه گاه و لاور قرار دارند. گر چه اغلب آبخوان های منطقه آزاد هستند اما در بخش شرقی منطقه یک آبخوان محصور با ابعاد کوچک مشاهده می شود. سنگهای اطراف دشت شامل کنگلومرا، ژیپس و آهک هستند که نقش مهمی در تغذیه آبخوان دارند. بیشترین خروجی این آبخوانها شامل بهره برداری و تبخیر آزاد از سطح ایستابی می باشد. همچنین ارتباط مناسبی میان بارندگی سالانه و نوسانات هیدروگراف واحد وجود دارد، هرچند که روند هیدروگراف نزولی می باشد اما با افزایش بارندگی ها در سال های بعد این روند جبران می گردد. محاسبه بیلان در منطقه مورد مطالعه نشان می دهد که وضعیت آب زیرزمینی مناسب می باشد.