هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین ارتباط بین ویژگیهای آنتروپومتریکی و برخی پارامترهای بیومکانیکی 100 دانش آموز پسر7 تا 9 سال با میانگین قد 11.21±134.79 سانتی متر و وزن 7.72±31.27 کیلوگرم مدارس ابتدایی آموزش و پرورش منطقه14 که به صورت تصادفی انتخاب گردیدند، بود. پارامترهای بیومکانیکی و پارامترهای آنتروپومتریکی، با استفاده از ترازو، متر، کولیس، کالیپر، گچ کورنومتر، وزنه، گونیامتر اندازه گیری شد. پارامترهای بیومکانیکی شامل سرعت، چابکی، تعادل، توان، قدرت و استقامت عضلانی و دامنه حرکتی است. از آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی( همبستگی پیرسون چندگانه، pca، مدل آماری رگرسیون چند متغیری)، جهت تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج بدست آمده نشان می دهد بین پهنای زانو، درصد چربی با قدرت، بین قد، طول زانو-سرینی، طول پا، محیط بازو، پهنای آرنج، محیط ران، پهنای زانو وwhr با استقامت، بین قد، طول ران،محیط سر، پهنای لگن، محیط بازو، پهنای آرنج،محیط ران و وزن با توان، ارتباط معناداری بدست آمد. قدرت با تیپ بدنی مزوموروف، اکتوموروف، استقامت با تیپ بدنی مزوموروف، توان با تیپهای آندوموروف، مزوموروف، اکتوموروف، ارتباط معناداری را نشان دادند. بر اساس یافته های پژوهش، بین برخی پارامترهای آنتروپومتریکی(طول، حجم، ترکیب، تیپ)، با پارامترهای بیومکانیکی سرعت، چابکی و تعادل دانش آموزان ارتباط معناداری وجود ندارند. ولی بین برخی پارامترهای آنتروپومتری(طول، حجم، ترکیب، تیپ) و پارامترهای بیومکانیکی قدرت، استقامت و توان و دامنه حرکتی ارتباط معناداری مشاهده گردید.

دف از این پژوهش تاثیر و ماندگاری هشت هفته تمرین منتخب پلایومتریک و قدرتی بر منتخبی از پارامترهای بیومکانیکی نوجوانان دختر بود. بدین منظور 48 نفر از دانش آموزان ورزشکار مدارس تالش با میانگین سن 5/0±48/14 سال، قد11/5±79/163 سانتی متر و وزن 5/6±6/50 کیلوگرم به روش نمونه گیری هدفمند(در دسترس) انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی(پلایومتریک و قدرتی) تقسیم شدند. از هر چهار گروه پیش آزمون گرفته شد. از تخته انعطاف برای اندازه گیری انعطاف پذیری، از آزمون دراز و نشست برای اندازه گیری استقامت عضلانی، از آزمون سارجنت برای اندازه گیری توان بی هوازی، از آزمون دوی 30 متر برای اندازه گیری سرعت و از آزمون های لک لک، ستاره و تاندم برای اندازه گیری تعادل استفاده شد. برنامه های تمرینی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه اجرا شد و سپس پس آزمون گرفته شد و بعد از یک ماه بی تمرینی ماندگاری محاسبه شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد(طبقه بندی) و از کلموگروف- اسمیرنوف(k.s) برای نرمال سازی، در آمار استنباطی از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر(آزمون t مستقل و t زوجی برای مقایسه بین گروهی و درون گروهی) استفاده شد. نتایج نشان دادند که بین تمرینات پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی تفاوت معنادار از نظر آماری وجود ندارد ولی تمرینات باعث بهبود سرعت، انعطاف پذیری، توان بی هوازی، استقامت عضلانی و تعادل(ایستا، پویا و نیمه پویا) می شوند و روش ترکیبی بیشتر از دو روش دیگر باعث پیشرفت شد و بعد بی تمرینی پارامترها کاهش پیدا کرد لذا به مربیان و معلمان تربیت بدنی توصیه می شود از تمرینات ترکیبی جهت پیشرفت ورزشکاران استفاده کنند.براساس یافته های پژوهش حاضر هیچ یک از این روش های تمرینی مزیتی بر یکدیگر ندارند و تفاوت معناداری از نظر آماری وجود نداشت که این می تواند با میزان آمادگی نسبی آزمودنی ها مرتبط باشد و با توجه به اینکه میانگین سن، قد و وزن آزمودنی های این تحقیق در یک دامنه قرار داشته، بنابراین این امر احتمالا دلیل اصلی عدم وجود تفاوت است و همچنین هشت هفته تمرین برای تاثیر بر فاکتورهای آمادگی جسمانی از جمله تعادل کافی نیست. همچنین بی تمرینی باعث کاهش مولفه ها می شود.

هدف از پژوهش حاضر، طراحی و ساخت اعتباریابی و پایایی سنجی دستگاه ثبت تغییرات مرکز جرم در حالت تعادل از نمای فوقانی-جانبی بود. دستگاههایی که جهت بررسی روائی و پایایی دستگاه مورد استفاده قرار گرفت دو دستگاه تعادل سنج بایودکس و صفحه نیرو بود،آزمودنی های پژوهش شامل 10 نفر زن و مرد سالم با میانگین های سنی 7.4±33.1 و 6.3± 31.2 سال، وزن 4.8±69.2 و 4.2 ±70.7 کیلوگرم و قد 5.6±171 و4.5±182.2 سانتی متر،فاقد هرگونه بیماری اثر گذار بر متغیر های مورد مطالعه که به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند،بود. روش شناسی: ازسربند محقق ساخته ای که مارکرها روی آن نصب می شد روی سر آزمودنی جهت بررسی نمای فوقانی و کمربند مخصوص با مارکرهای مشخص روی آن جهت بررسی نمای جانبی استفاده شد. آزمونها با تکرار سه بار برای هر آزمودنی به این نحو بود که آزمودنی روی دستگاه بایودکس و یا صفحه نیرو قرار گرفته با تعیین آزمون و نصب مارکرها روی سر و تنظیم دوربین و پایه ها باتوجه به قد آزمودنی ها و تنظیم برنامه کامپیوتری مشخص که با انجام مراحلی به مرحله شروع آزمون میرسید، به طور همزمان هر دو دستگاه به مدت 20 ثانیه شروع به تست گیری می نمودند. از میانگین وانحراف استاندارد داده ها برای توصیف پارامترها و از آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین میزان رابطه دستگاهها باهم وآزمونtوابسته در سطح معنادا ری 0.05 p< استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که با توجه به نزدیک بودن میانگینهای اطلاعات دو دستگاه، این یافته می تواند دلیلی بر این مدعا باشد که می توان نوسانات مرکز جرم را از نمای فوقانی و جانبی مورد مطالعه قرار داد و دستگاه ساخته شده(rcoms up –l)ازاعتبار خوبی برخوردار است .بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان ادعا نمود که بررسی تعادل از نمای فوقانی و جانبی به اندازه بررسی تعادل از نمای تحتانی حائز اهمیت است و این دستگاه می تواند جایگزین مناسبی برای سایر دستگاههای تعادل با هزینه های گزاف شود. واژه های کلیدی: تعادل، تعادل ایستا، نوسان بدن، مرکز جرم، مرکزفشار

سندرم هایپرموبیلیتی از جمله عارضه هایی است که باعث اختلال حس عمقی مفصل زانو در مقایسه با افراد سالم می شود. با توجه به وجود ضعف در حس مفصلی افراد مبتلا به سندرم هایپرموبیلیتی خوش خیم در مقایسه با افراد سالم، بهره بردن از تمرین برای این افراد ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات حس عمقی بر حس مفصلی زانوی دختران و پسران مبتلا به سندرم هایپرموبیلیتی خوش خیم بود. روش: برای در طی یک مطالعه مقطعی، جمعیت دانش آموزان جهت تعیین هایپرموبیلتی مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. غربالگری بر روی 500 نفر دختر و 500 نفر پسر بین سن 9 تا 18 سال انجام گرفت و از بین آنها 40 نفر دختر و 40 نفر پسر که در زانوی پای غالب خود نیز مبتلا به شلی مفصلی بودند طبق سیستم مقبول کارتر_ویلکینسون و بیتون(9?5) انتخاب شدند. آزمودنی ها ی مبتلا به هایپرموبیلیتی پسر با میانگین سنی 13.05 سال در گروه کنترل و 13.00 سال در گروه تجربی و در گروه دخترها با میانگین سنی 13.35 سال در گروه کنترل و 13.70 در گروه تجربی، شرکت داشتند، توضیع آزمودنی ها در گروه ها تجربی و کنترل نرمال سازی شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته به تمرین حس عمقی پرداختند. خطای حس وضعیت در سه زاویه 15-،40- و 65- درجه اکستنشن زانو به روش اکتیو در حالت نشسته به کمک گونیامتری (نرم افزار اتوکد) اندازه گیری و سپس بین پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه مقایسه شد. ضمن اینکه میزان اثر تمرین بین دو گروه پسر و دختر نیز با یکدیگر سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک سویه anova در سطح معنا داری(p?0.05) استفاده شد . یافته ها: تفاوت معنا داری بین گروه کنترل و تجربی در پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه پسر و دختر مشاهده شد. در حالی که تفاوت معنا داری از نظر آماری در میزان اثر گذاری این تمرینات بین دو گروه پسر و دختر مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری : نتایج پژوهش حاکی از آن است که تمرین حس عمقی می تواند بر حس مفصلی زانو افراد مبتلا به هایپرموبیلیتی اثر گذار باشد و موجب کاهش خطای باز آموزی مفصلی در اینگونه افراد شود.

کمردرد بیماری شایعی است به طوری که به بیش از 84 درصد بین اقشار جامعه شیوع دارد. یکی از کمردردهای رایج کمردرد مزمن است که به علت فعالیت نا مناسب بدنی، وضعیت های بد پاسچرال و فشارهای روانی ایجاد می شود. هدف این تحقیق بررسی تاثیر دو روش تمرینی ثبات مرکزی و تسهیل حس عمقی روی پارامترهای بیومکانیکی منتخب کارمندان مرد غیرفعال بانک مبتلا به کمردرد مزمن بود. این تحقیق نیمه تجربی که از نوع پیش آزمون و پس آزمون می باشد، روی 60 نفر از کارمندان مرد بانک های استان کرمانشاه که به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند انجام گرفت. گروه تجربی اول تمرینات ثبات مرکزی و گروه تجربی دوم تمرینات تسهیل حس عمقی را انجام دادند. همچنین به گروه کنترل هیچ مداخله تمرینی اعمال نشد. آزمودنی ها از لحاظ دامنه حرکتی فلکشن ران راست وچپ، هایپراکستنشن ران راست و چپ، فلکشن و اکستنشن ستون فقرات کمری، استقامت عضلات شکمی و راست کننده ستون فقرات، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری، قبل از شروع تمرینات، بلافاصله بعد از پایان تمرینات مورد آزمون قرار گرفتند و برای تعیین اثرات درون گروهی و برون گروهی از آزمون تی وابسته، آزمون تعقیبی و آزمون کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار spss 21 استفاده شد. بر اساس آنالیز داده ها این دو شیوه تمرینی بر دامنه حرکتی ران راست (فلکشن و اکستنشن)، ران چپ (فلکشن و اکستنشن)، استقامت عضلات شکمی و راست کننده های ستون فقرات کمری، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی موثر بودند(05/0 (p<. همچنین از منظر مقایسه، نتایج نشان داد که تمرین تسهیل حس عمقی موجب کاهش بیشتری در متغیرهای مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری گردید.

کنترل پاسچر عملکرد پیچیده ایست که حفظ مسیر عمودی مرکز گرانش(cog) درون سطح اتکاء را دربر می گیرد و نیازمند همکاری سه منبع حس عمقی، بینایی و سیستم دهلیزی است. اطلاعات فراهم شده توسط این سه سیستم به وسیله سیستم عصبی مرکزی یکپارچه می شود و به صورت پاسخ حرکتی مناسب برای نگهداری تعادل بدن به اجرا در می آید. در واقع، تعادل بدن بطور فعال توسط سیستم عصبی مرکزی(cns) که اغتشاشات ناشی از حرکات کل بدن یا تنه را پیش بینی می کند کنترل می شود. هدف از انجام این تحقیق ارتباط تیپ بدنی با کنترل پاسچر زنان فعال و غیرفعال نوجوان، جوان و میانسال بود. 140 آزمودنی بر اساس تیپ بدنی(اکتومورف، مزومورف، اندومورف)، سن(نوجوان، جوان، میانسال) و فعالیت جسمانی(فعال، غیرفعال) پس از احراز شرایط ورود به آزمون، در 18 گروه طبقه بندی شده و مورد ارزیابی قرار گرفتند. تست bess(balance error scoring system) برای ارزیابی کنترل پاسچر ایستا و نیمه پویا و تست y(y balance test) برای برآورد کنترل پاسچر پویا توسط آزمودنی ها اجرا گردید. برای بررسی تفاوت های مهم بین گروه ها از روش آماری anova و آزمون تعقیبی tukey در سطح معنی داری 05/0> p استفاده شد. نتایج نشان داد به لحاظ کنترل پاسچر ایستا و نیمه پویا آزمودنی های مزومورف بهتر از گروه اکتومورف و اندومورف بودند. اما گروه اکتومورف در هر سه جهت تستy، بیشترین میزان دستیابی را نسبت به هر دو گروه مزومورف و اندومورف نشان داد.

امروزه، معرفی ورزشی مناسب که برای تمام سنین به خصوص کودکان و نوجوانان جذاب باشد و با زندگی ماشینی که منجر به خمودگی و ضعف ناشی از کمبود تحرک است مبارزه کند، امر مهمی می باشد. هدف از تحقیق حاضر، تاثیر یک دوره تمرین تیر اندازی با کمان بر تعادل، قدرت، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل درگیر در حرکت دانش آموزان دختر و پسر 12 تا 13 سال است. جامعه آماری شامل دانش آموزان 12 تا 13 سال شهر تهران حدودا 99375 نفر و نمونه آماری تشکیل شده از چهار گروه، 40 نفر گروه تجربی و 38 نفر گروه کنترل بود که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند و در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین را به مدت هشت هفته(هفته ای پنج جلسه ی چهار ساعته) اجرا کردند. قبل و بعد از برنامه تمرینی مقادیر متغیر های وابسته تحقیق یعنی تعادل(ایستا و نیمه پویا)، قدرت مچ دست، استقامت عضلانی بالا تنه و دامنه حرکتی مفاصل شانه، آرنج و مچ دست آزمودنی ها ثبت شد. برای طبقه بندی داده ها از آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و برای تحلیل داده های آماری در ابتدا از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف و از آمار استنباطی تی همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معناداری p?0.05 استفاده شد. یافته ها نشان داد در پیش آزمون گروه های کنترل و تجربی اختلاف معنا داری وجود ندارد در حالی که بعد از اعمال برنامه تمرینی، آزمودنی های گروه های تجربی در پس آزمون از عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل برخوردار بودند. بر اساس یافته ها، می توان از تمرین تیر اندازی با کمان برای بهبود تعادل، قدرت، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل درگیر در حرکت دانش آموزان دختر و پسر 12 تا 13 سال استفاده کرد.

ویسفاتین آدیپوکینی است که به تازه گی کشف شده است و مقدار آن در چربی احشایی زیاد است. همراه با چاقی سطوح پلاسمایی ویسفاتین افزایش می یابد. فعالیت بدنی روش مناسبی برای کاهش وزن و جلوگیری از چاقی و بیماری های مرتبط با چاقی است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر 12 هفته تمرین راه رفتن در آب بر ویسفاتین سرم و مقاومت به انسولین مردان دیابتی چاق غیر فعال بود. بدین منظور 20 مرد دیابتی چاق با میانگین سنی 62/55 سال و شاخص توده بدن 39/28 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به 2 گروه 10 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. تمرین شامل 12 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه یک ساعت بود. قبل و بعد از اجرای پروتکل نمونه خونی گرفته شد. داده ها با روش آماری t-test وابسته و با استفاده از نرم افزار spss 18 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سطوح ویسفاتین (003/0=p) و شاخص مقاومت به انسولین (005/0=p) در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش یافت. این مطالعه نتیجه می گیرد که تمرین هوازی راه رفتن در آب با کاهش نیمرخ لیپیدی، سطوح ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین می تواند از چاقی و عوارض مرتبط با چاقی جلوگیری کند. واژگان کلیدی: چاقی، ویسفاتین، مقاومت به انسولین، تمرین هوازی

ام اس یا همان مولتیپل اسکلروزیس بیماری دستگاه عصبی است که باعث تخریب پیش رونده مغز و نخاع می شود و شیوع نسبتاً زیاد و سیر طولانی بیماری باعث شده تا ام اس مورد توجه بسیاری از محققان و پزشکان قرار بگیرد. از عوارض ام اس کاهش تعادل، اسپاسم عضلات، کاهش دامنه حرکتی مفاصل و ضعف عضلانی است که با روش های درمانی و مکمل قابل بهبود است. ورزش یوگا در جوامع انسانی موجب تامین سلامتی و شادابی می گردد به همین علت برای تمامی افراد در هر سنی موثر می باشد و برای افراد مبتلا به ام اس هم به عنوان اعضای این جامعه می تواند مثمر ثمر بوده و موجب تقویت جسمی و روحی آنان می گردد. تمرینات یوگا به دلیل تنوع با افزایش هماهنگی عصبی عضلانی، تعادل، کاهش خستگی، افزایش تندرستی، افزایش دامنه حرکتی،افزایش انعطاف، کاهش اسپاسم و سفتی عضلانی در این بیماران به منظور کاهش عوارض بیماری مناسب است. مدیتیشن، علم مراقبه و تکنیکی ساده جهت دستیابی به آرامش عمیق، رهایی از استرس، ایجاد سلامت، افزایش خلاقیت و ذکاوت و دستیابی به شادابی و رضایت درونی است. کسانی که مدیتیشن را به صورت مرتب انجام می دهند، هم کمتر دچار اضطراب و افسردگی می شوند و هم شادمانی و رضایت بیشتری از زندگی دارند. مدیتیشن با ایجاد شرایط رهایی از استرس می تواند به کاهش علائم بسیاری از بیماریها کمک کند.مروری بر تحقیقات نشان می دهد که مطالعات کمی تاثیر یوگا و مدیتیشن را بر تعادل بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بررسی نموده است. از این رو هدف از انجام این تحقیق تاثیر هشت هفته تمرین یوگا و مدیتیشن بر تعادل ایستا و پویای بیماران مبتلا به مولیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی بود. 45 بیمار به صورت تصادفی(15 نفر در گروه یوگا، 15 نفر در گروه مدیتیشن، 15 نفر در گروه کنترل) انتخاب شدند و به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه به تمرینات پرداختند. تعادل ایستا(تست برگ) و تعادل پویا(تست تی.جی.یو.جی) قبل و بعد از اعمال دوره تمرین ارزیابی شد. با استفاده از آزمون کلموگروف_ اسمیرونوف نرمال بودن داده ها بررسی و آن گاه آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی شامل t همبسته برای مقایسه درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه جهت مقایسه برون گروهی در سطح معناداری 0.05 اجرا شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین یوگا و مدیتیشن بر تعادل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی تاثیرگذار است.

: بروز صدمات ورزشی در ورزشکاران از جمله عوارض ناخواسته و اجتناب ناپذیر ورزش خصوصاً در ورزش قهرمانی می باشد که میتواند اثرات مستقیم و کاهنده ای در فعالیت های ورزشی داشته باشد. ورزشکاران نخبه برای دستیابی به مقام قهرمانی تمرینات سخت و مستمری را متحمل می شوند که این شرایط زمینه ی آسیب دیدگی را دوچندان کرده و به دنبال آن کیفیت اجرای آن ها را کاهش می دهدند. بالطبع شناخت و کسب آگاهی بیشتر از شیوع آسیب ها بالاخص آسیب های رایج و علل و مکانیسم بروز آن ها می تواند به میزان زیادی ما را نسبت به کاهش و پیشگیری این گونه آسیب ها یاری نماید و چنین فرایندی به بالا بردن سطح کمی و کیفی رشته های مختلف ورزشی می انجامد.شناسایی نیمرخ آسیب در رشته ورزشی شناسایی نوع، شیوع و مکانیسم آسیب های وررزشی می تواند ضمن ارائه راهکارهای پیشگیری کننده عمر ورزش قهرمانی نخبگان ورزشی را نیز افزایش دهد. روش شناسی: تحقیق حاضر بر روی 40 ورزشکار کومیته کار(15ایرانی، 25خارجی) مرد با میانگین سنی 9/21 که در تورنمنت کره جنوبی(2011) شرکت کرده بودند، انجام گرفت. ورزشکاران حاضر پرسشنامه بررسی آسیب های ورزش های رزمی را که توسط انجمن پزشکی ورزشی استرالیا تهیه گردیده است را به همراه پرسشنامه بررسی مشخصات فردی را تکمیل نمودند( این پرسشنامه حاوی بررسی اطلاعات مربوط به نوع، شیوع و علل آسیب می باشد). برای بررسی اطلاعات از آزمون خی دو استفاده شد.

تعادل یکی از فاکتورهای آمادگی جسمانی به شمار می رود که در اغلب فعالیت های روزمره و همچنین مهارت های ورزشی نقش مهمی ایفا می کند. تعادل موثر و کارآمد نیازمند این است که اطلاعات و داده های دریافتی از مکانیزم های بینایی، دهلیزی و حس عمقی صحیح، کامل و به موقع باشند. 66 ورزشکار از رشته های بدمینتون، بسکتبال و تکواندو از دو گروه نوجوانان 15-10 سال و جوانان 30-20 سال و همچنین 371 غیر ورزشکار از استان های مناطق مختلف کشور از سه گروه نوجوانان 18-10 سال، جوانان 35-19 سال و میانسالان50-36 سال انتخاب شدند. آزمون های تعادل ایستا(لک لک، رومبرگ، شارپند رومبرگ، bess و فرشته)، نیمه پویا(y) و پویا(زمان برخاستن و رفتن و راه رفتن تاندم) و آزمون کلی تعادل در سه نوبت نمره دهی توسط آزمونگر اجرا شد که برای کاهش اثر یادگیری، هر نوبت نمره دهی به فاصله 72 ساعت انجام شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات، از آمار استنباطی با آزمون icc جهت تعیین پایایی آزمون ها و از ضریب همبستگی پیرسون جهت تعیین همبستگی بین آزمون های تعادل با پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب در سطح معنی داری 05/0p? استفاده شد. در ورزشکاران، آزمون های لک لک، فرشته و y پایا شدند. در غیر ورزشکاران مناطق مختلف بیشتر آزمون های تعادل پایا شدند. همچنین آزمون تعادل محقق ساخته در ورزشکاران جوان تکواندو پایا شد.

سومین دوره مهم زندگی فرد-بعد از جنینی و تولد تا یک¬سالگی- دوره نوجوانی است که توانایی¬های کسب شده در این دوره، در بزرگسالی استفاده می¬شود. هدف این تحقیق مقایسه شاخص¬های اصلی ویژگی¬های آنتروپومتریک، بیومکانیک، فیزیولوژیک، روانی و وضعیت قامتی قبل و بعد از بلوغ دختران 13-11 ساله بود. 60دختر 13-11 ساله قبل (با میانگین قد 98/6± 04/149 سانتی¬متر و میانگین وزن 96/7± 51/44 کیلوگرم) و40 دختر 13-11 ساله بعد از بلوغ (با میانگین قد 71/5± 76/155 سانتی¬متر و میانگین وزن 67/10± 35/50 کیلوگرم) استان البرز به صورت نمونه تصادفی در دسترس به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. پارامترهای آنتروپومتریکی (طول، پهنا و محیط اندام¬ها)، بیومکانیکی (انعطاف¬پذیری، استقامت¬عضلانی، چابکی، توان و تعادل)، فیزیولوژی(ارزیابی وضعیت قلبی- عروقی و ضربان قلب)، روانی (پرسشنامه شخصیتی آیزنک و 28 سوالی سلامت عمومی روانی) و وضعیت قامتی (انحراف جانبی سر و ستون مهره¬ها، شانه نابرابر، انحراف گردن به جلو، کف پای صاف و گود، زانوی پرانتزی و ضربدری) اندازه¬گیری شد. به منظور توصیف داده¬ها، آمار توصیفی، آنالیز اجزای اصلی تعیین شاخص¬های اصلی متغیرها، آمار استنباطی یومن ویتنی برای مقایسه شاخص¬های اصلی متناظر در گروه¬های سنی مختلف استفاده شد. از نتایج این تحقیق می¬توان نتیجه-گیری کرد که بلوغ موجب تفاوت در شاخص¬های اصلی آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی در دختران 11 تا 13 ساله شده است. در ویژگی¬های آنتروپومتریکی، قد در دختران قبل از بلوغ و محیط تنه در سطح سینه در دختران بعد از بلوغ چشمگیر¬تر است و به مرور توانایی¬های حرکتی و آمادگی جسمانی آنها بهبود می¬یابد و به همین نسبت ناهنجاری¬های اسکلتی بیشتر دیده می¬شود.

با افزایش رعایت اصول بهداشتی و ایمنی و متعاقب آن افزایش میانگین طول عمر، جمعیت افراد مسن در جهان و ایران رو به افزایش است، به طوری که مطالعات نشان می دهد جمعیت جهان در حال سالمند شدن است. اگرچه افزایش روزافزون تعداد افراد سالمند را به طور کلی می توان مرهون امید به زندگی و رعایت بیشتر اصول بهداشتی و تندرستی در بین این گروه از افراد جامعه دانست، امّا مشکلات و محدودیت های مربوط به حفظ کیفیت مطلوب زندگی در دوره سالمندی همچنان پابرجاست. یکی از عواملی که در فعالیت ها و عملکردهای روزمره سالمندان حائز اهمیت است تعادل است که در آن یک وضعیت باید برای مدتی حفظ شود. ضعف تعادل از جمله عوامل خطرزای افتادن، آسیب دیدگی و یا حتی مرگ سالمندان به شمار می رود. تغییرات در عملکرد سیستم اسکلتی– عضلانی که به عنوان یکی از سیستم های فیزیولوژیک درگیر در تعادل است در دوره سالمندی رخ می دهد که این تغییرات ایجاد شده موجب ایجاد خستگی زودرس در عضلات می شود و این خستگی بر عملکرد عضلات در کنترل تعادل تاثیر گذار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر خستگی بر تعادل مردان سالمند بود. به همین منظور تعداد 15 مرد سالمند غیرفعال با میانگین سنی 36/4±61/55 سال با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش تعادل آزمودنی ها قبل و بعد از پروتکل خستگی که شامل حداکثر 30 دقیقه رکاب زدن بر روی دوچرخه کارسنج بود، از آزمون فالریسک دستگاه بایودکس جهت سنجش تعادل ایستا و نیمه پویا و آزمون میدانی ستاره جهت سنجش تعادل پویا استفاده شد. برای تجزیه تحلیل آماری، از آزمون t وابسته با سطح معنی داری 05/0≥p استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که خستگی ناشی از 30 دقیقه فعالیت رکاب زدن موجب کاهش 2/23 درصدی تعادل ایستا و نیمه پویا و کاهش 7/14 درصدی تعادل پویا می شود.

با پیشرفت علوم مختلف، امید به زندگی و جمعیت سالمندان افزایش یافته در نتیجه توجه به مشکلات مربوط به قابلیت راه رفتن به عنوان مهارتی پایه اهمیت بیشتری می¬یابد. از آنجایی که اثرات مثبت ورزش بر کسی پوشیده نیست، ارائه راهکار¬هایی همراه با فعالیت بدنی علاوه بر کاهش صدمات مربوط به راه رفتن، میزان هزینه¬های اقتصادی و روانی که برای جامعه و خود فرد به همراه دارد، کاهش می¬یابد. در این تحقیق به بررسی تاثیر و ماندگاری هشت هفته تمرین حرکت به جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو در راه رفتن زنان سالمند غیرفعال پرداخته شده است. برای این کار 21 نفر از زنان سالمند غیر¬فعال شهرستان بابلسر با مینگین سنی(2.44)57.53 سال و وزن (8.86) 66.25 کیلوگرم و قد (4.33)156.44سانتی¬متر که از لحاظ جسمانی سالم و فاقد هر گونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند به شیوه¬ی در دسترس انتخاب و به سه گروه (یک گروه کنترل و دو گروه تمرین عقب- پهلو و جلو- پهلو) هفت نفره که در سه بازه زمانی مختلف (پیش آزمون، پس آزمون و ماندگاری) از آنها تست¬گیری می¬شد، تقسیم شدند. به منظور اندازه¬گیری داده¬ها¬ی کینتیکی و کینماتیکی به ترتیب از دستگاه تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت استفاده شد. متغیرهای وابسته ¬(ز¬اویه و توان مفصلی) با استفاده از داده-های خام بدست آمده توسط تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت در محیط نرم افزارmatlab محاسبه شدند. پس از استخراج داده¬های مورد نیاز، فرضیه¬های پژوهش از طریق روش آماری manova آزمون شدند. همچنین به منظور بررسی دو به دوی هریک از شرایط آزمون از تست تعقیبیlsd استفاده شده است. نتایج نشان داد که انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو زنان سالمند غیرفعال طورمعنی¬داری موثر و ماندگار نبوده است.

چکیده با افزایش روز افزون زمینه¬های ورزشی تعداد نوجوانانی که در فعالیت¬های ورزشی دچار آسیب می¬شوند در حال افزایش است که بیشتر این آسیب¬ها با فقدان تعادل در حین فعالیت در ارتباط است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک دوره تمرین هشت هفته¬ای قدرتی، تعادلی، ترکیبی برتعادل دختران 9 تا10 ساله تهران با تاکید برویژگی¬های آنتروپومتریکی بود. مواد و روش¬ها: 60 دختر 9 تا 10 سال با میانگین قد7/138سانتی¬متر و وزن 8/33کیلوگرم، بدون سابقه آسیب در اندام¬های تحتانی به صورت تصادفی به چهار گروه 15 نفری شامل گروه¬های تمرین قدرنی، تعادلی و ترکیبی( قدرنی و تعادلی) و گروه کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای هشت هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی¬ها با تست راه رفتن تاندم، تعادل نیمه پویا با تست گردش ستاره، تعادل ایستا با تست فرشته و تعادل کلی با تست tbt اندازه¬گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از روش¬های آمار توصیفی، برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات آزمودنی¬ها استفاده می¬شود. از آزمون اکتشاف (explore) برای تعیین توزیع طبیعی داده¬ها، از آزمون لون برای تعیین همسان سازی گروه¬ها نیز استفاده شدیافته¬¬ها: تمرینات قدرتی، تعادلی و ترکیبی، افزایش معنا داری را در تعادل ایستا، نیمه پویا، پویا و کلی نشان دادند تمرینات ترکیبی با توجه به تنوعی که برای آزمونگر ایجاد می¬کند، عملکرد را به طور قابل توجهی افزایش می¬دهد، اما تمرینات تعادلی در مقایسه با تمرینات ترکیبی و قدرتی اثرگذاری بیشتری را داشت. بنابراین بهبود قابل ملاحظه تعادل در گروه¬های تعادلی، قدرتی و ترکیبی، نشان دهنده نیاز به انجام این تمرینات برای حفظ تعادل است. نتیجه-گیری: با توجه به نیاز کودکان به تعادل در مهارت¬های ورزشی و به عنوان عامل مهم در پیشگیری از آسیب¬های ورزشی و این مهم که بهبود تعادل در سنین کودکی باعث بهبود عملکرد آنها در جنبه¬های مختلف می¬گردد، بهتر است در طراحی برنامه¬های تمرینی از مزایای هر سه نوع برنامه تمرینی به ویژه تمرین تعادلی استفاده کرد.

هدف از انجام این تحقیق، تعیین تاثیر یک دوره تمرین حرکات اصلاحی منتخب بر روی تعادل، پارامترهای وضعیتی و راه رفتن سالمندان کایفوتیک مرد می باشد. برای این منظور تعداد 20 نفر آزمودنی در دو گروه کنترل و آزمون انتخاب شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته (هفته ای سه جلسه) تمرینات حرکات اصلاحی را انجام دادند. متغیر های تحقیق شامل تمرین حرکات اصلاحی (متغیر مستقل) و تعادل، پارامترهای وضعیتی و پارامترهای راه رفتن (متغیر وابسته) می باشند. که پس از بررسی های بعمل آمده و مقایسه پارامترها در دو گروه کنترل و آزمون نتایج زیر حاصل شد: 8 هفته تمرین درمانی موجب کاهش معنا دار در میزان زاویه کیفوز این افراد شد که این کاهش در زاویه کیفوز، نشانه بهبود آن بعد از یک دوره تمرین درمانی 2 ماهه می باشد. فاصله سر به جلو بعد از دوره تمرینات کاهش معنا دار یافت و هم چنین این تمرینات موجب افزایش طول قد و اتساع قفسه سینه و میزان تعادل آزمودنی ها شد. اما تغییری در میزان ابداکشن و فلکشن دست ها در قبل و بعد از تمرین مشاهده نشد. یافته های بدست آمده از این پژوهش نشان داد که تمرین درمانی روشی سودمند برای بهبود تعادل و اصلاح پاسچر در سالمندان می باشد.لذا به سالمندان توصیه می شود جهت بهبود و اصلاح پاسچر و تعادل با افزایش سن، از این تمرینات جهت جلوگیری از پیشرفت این عارضه استفاده نمایند.

هدف از انجام این تحقیق تاًثیر هشت هفته تمرین ثبات ناحیه مرکزی بر تعادل (ایستا، نیمه پویا و پویا) دانشجویان دختر فوتبالیست بود. بدین منظور 20 نفر از دانشجویان دختر فوتبالیست دانشگاه محققی اردبیل انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه اجرا شد. قبل از شروع تمرینات تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا به ترتیب با استفاده از آزمون های باس استیک، رومبرگ تعدیل شده و y اندازه گیری شد و پس از انجام پروتکل تمرینی ثبات ناحیه مرکزی، پس آزمون تعادل به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از روش آزمون تحلیل واریانس مختلط (آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری چند عاملی) در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد: یک دوره تمرینات ثبات ناحیه مرکزی بر تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای دانشجویان دختر فوتبالیست (در جهات قدامی و خلفی داخلی) تاًثیر معناداری نشان داد در حالی که بر تعادل پویا در جهت خلفی جانبی تاًثیر نداشت.

امروزه تربیت بدنی و ورزش به عنوان پدیده اجتماعی موثر در ابعاد مختلف جامعه و زندگی افراد نفوذ کرده و بخشی جدایی ناپذیر از آن است. ضروری است که برای تشویق مردم به تحرک بدنی، به خصوص مردان جوان که یکی از مهمترین قشرها هستند یک برنامه ریزی اصولی را ارائه داد که خود مستلزم داشتن تصویر روشنی از وضعیت جسمانی افراد جامعه می باشد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه شاخص های اصلی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی اسکلتی- عضلانی مردان جوان 18 تا 20 سال بود. آزمودنی های این پژوهش را 150 نفر از دانشجویان موسسات آموزش عالی(میانگین قد 96/6 ± 34/176 سانتی متر و میانگین وزن 82/12 ± 79/71 کیلوگرم) شهرستان آّبیک تشکیل می دادند که به طور داوطلبانه و به صورت تصادفی هدفمند در این مطالعه شرکت نمودند. در این پژوهش پارامترهای آنتروپومتریکی (شامل: وزن، طول اندام ها، پهنای اندام ها، محیط اندام ها، شاخص کورومیک و ترکیب بدنی، پارامترهای بیومکانیکی (شامل: قدرت، سرعت، چابکی، انعطاف پذیری، استقامت، توان و تعادل)، پارامترهای فیزیولوژیکی( شامل ضربان قلب و استقامت قلبی – تنفسی)، پارامترهای روانی مانند سلامت عمومی، اضطراب، افسردگی و هوش هیجانی می باشد و ناهنجاری اسکلتی- عضلانی مورد ارزیابی قرار گرفت. با استفاده از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف نرمال بودن توزیع داده ها، میانگین و انحراف استاندارد و رتبه درصدی برای توصیف اطلاعات، ضریب همبستگی چندگانه برای کاهش اطلاعات همپوشان و روش آنالیز اجزای اصلی اطلاعات (روش pca) به منظور تعیین شاخص های اصلی ویژگی های فوق و در نهایت از آمار استنباطی روش پارامتریک تحلیل واریانس یکراهه( anova)در مورد داده هایی با توزیع نرمال (ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و فیزیولوژیکی) و آزمون ناپارامتریک کروسکال والیس در خصوص داده هایی که توزیع طبیعی نداشتند (ویژگی های سلامت عمومی، هوش هیجانی و وضعیت قامتی اسکلتی- عضلانی) برای مقایسه شاخص های اصلی متناظر در گروه های سنی مختلف بهره گرفتیم. بنا به یافته های این پژوهش، پارامترهای اصلی ویژگی های آنتروپومتریک در مردان 18 ساله شاملِ پهنای تنه در سطح سینه، محیط کمان پا، محیط مچ پا، ارتفاع زانو تا زمین، قد ایستاده و نسبت کمر به لگن، در مردان جوان 19 ساله شاملِ محیط تنه در سطح کمر، محیط تنه در سطح سینه، محیط تنه در سطح لگن، طول دو دست، قد ایستاده، محیط بازو در زیر بغل، محیط مچ پا، محیط سر و پهنای سر، در مردان جوان 20 ساله شاملِ وزن، شاخص توده بدن، محیط تنه در سطح کمر، محیط تنه در سطح لگن، قد ایستاده، ارتفاع زانو تا زمین، طول واقعی پا و پهنای تنه در سطح سینه بودند و در مردان جوان 18 تا 20 ساله فاکتورهایِ محیط سر، پهنای تنه در سطح سینه، قد ایستاده، محیط تنه در سطح کمر، وزن، طول ران، ارتفاع زانو تا زمین و طول دو دست، پارامترهایِ اصلی مربوطه به ویژگی های آنتروپومتریک را تشکیل دادند، داده های آنتروپومتریکی از توزیع نرمال تبیعیت کرده و نتایج تحلیل واریانس یکراهه آن در سطح معناداری 05/0 در خصوص مقایسه ی شاخص های اصلی آنتروپومتریکی به دست آمده برای گروه های مورد بررسی، اختلاف بین گروه های مختلف آزمودنی های پژوهش در هیچکدام از ویژگی-های آنتروپومتریکی، در سطح کوچکتر مساوی 05/0، معنادار نبود. واژه های کلیدی: آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی اسکلتی- عضلانی

عضلات ثبات دهنده مرکزی در تعیین الگوی حرکت در آسیب های اندام تحتانی و زانو مورد توجه هستند. تحمل بارهای بزرگ هنگام فرود، زانو را به والگوس پویا وادار می کند، هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین روش های ارزیابی های رایج ثبات مرکزی با کیفیت فرود بود. به نظر می رسد برخلاف وجود باورهایی در دهه گذشته در مورد ارتباط ثبات مرکزی با کمر درد، ثبات مرکزی در تعیین الگوی حرکت اندام تحتانی و سوق به آسیب نقش موثرتری دارد. با توجه به نقش ثبات مرکزی نسبت به مولفه های نیرو هنگام فرود، می توان احتمال داد که افزایش ثبات مرکزی، کاهش نمره خطای فرود و در نتیجه کاهش ریسک آسیب acl را در پی خواهد داشت.

چکیده پایان نامه: هدف از این پژوهش، بررسی مکانیزم بیومکانیکی حرکات ممنوع در مهارت های رشته های ورزشی فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون بود، روش این پژوهش توصیفی است که با بهره گیری از منابع مختلف، کتابخانه و اینترنت، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه حرکات ممنوع موجود در اجرای تمرینات و مهارت های رشته های ورزشی فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون می باشد. نمونه آماری همان جامعه آماری بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری توصیفی جهت توزیع فراوانی و درصد هر یک از فاکتور ها استفاده شد. از روش استنباطی خی دو در سطح معنی داری پی کوچکتر از پنج صدم برای بررسی اختلاف موجود در توزیع فراوانی های مشاهده شده در فراوانی های مورد انتظار و تفاوت میان فراوانی ها، که آیا ناشی از خطای نمونه گیری و شانس می باشد یا خیر، استفاده شد. در بررسی میزان آسیب های ساختار آناتومیکی در رشته فوتبال بیشتر آسیب ها در عضلات (8/38?) و در رشته والیبال بیشتر آسیب ها در مناطق استخوانی (6/45%) و در رشته ژیمناستیک (9/28) بیشتر آسیب ها در مناطق مفصلی و بدمینتون (4/65%) در مناطق مفصلی رخ داده است. بطور کلی نیز در بررسی نمونه های مورد مطالعه 9/8% از آسیب ها در مناطق استخوانی، 4/49% در مناطق مفصلی، 8/34% در مناطق عضلانی و 8/6% نیز در مناطق اعصاب رخ داده است. میزان آماره کای دو جهت مقایسه میزان کشیدگی برابر 37/46 با درجه آزادی 3 و سطح معناداری 0. 0 است. لذا فرض وجود اختلاف معنادار در میزان آسیب های کشیدگی در ورزش های فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون با 95% اطمینان تایید می گردد. لذا نمی توان توزیع آسیب های کشیدگی در ورزش های مختلف را ناشی از شانس دانست. میزان آماره کای دو جهت مقایسه میزان نیرو های تغییر دهنده ساختار برابر 106/73 با درجه آزادی 3 و سطح معناداری 0. 0 است. لذا فرض وجود اختلاف معنادار در میزان آسیب های نیرو های تغییر دهنده ساختار در ورزش های فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون با 95% اطمینان تایید می گردد. لذا نمی توان توزیع آسیب های نیرو های تغییر دهنده ساختار در ورزش های مختلف را ناشی از شانس دانست. نتایج آزمون کای دو نشان دهنده این موضوع بود که میزان مشارکت مخالف در رشته های مختلف دارای تفاوت معنادار با یکدیگر و میزان کشیدگی در رشته فوتبال، ژیمناستیک و بدمینتون از حد انتظار بیشتر است.چکیده پایان نامه: هدف از این پژوهش، بررسی مکانیزم بیومکانیکی حرکات ممنوع در مهارت های رشته های ورزشی فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون بود، روش این پژوهش توصیفی است که با بهره گیری از منابع مختلف، کتابخانه و اینترنت، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه حرکات ممنوع موجود در اجرای تمرینات و مهارت های رشته های ورزشی فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون می باشد. نمونه آماری همان جامعه آماری بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری توصیفی جهت توزیع فراوانی و درصد هر یک از فاکتور ها استفاده شد. از روش استنباطی خی دو در سطح معنی داری پی کوچکتر از پنج صدم برای بررسی اختلاف موجود در توزیع فراوانی های مشاهده شده در فراوانی های مورد انتظار و تفاوت میان فراوانی ها، که آیا ناشی از خطای نمونه گیری و شانس می باشد یا خیر، استفاده شد. در بررسی میزان آسیب های ساختار آناتومیکی در رشته فوتبال بیشتر آسیب ها در عضلات (8/38?) و در رشته والیبال بیشتر آسیب ها در مناطق استخوانی (6/45%) و در رشته ژیمناستیک (9/28) بیشتر آسیب ها در مناطق مفصلی و بدمینتون (4/65%) در مناطق مفصلی رخ داده است. بطور کلی نیز در بررسی نمونه های مورد مطالعه 9/8% از آسیب ها در مناطق استخوانی، 4/49% در مناطق مفصلی، 8/34% در مناطق عضلانی و 8/6% نیز در مناطق اعصاب رخ داده است. میزان آماره کای دو جهت مقایسه میزان کشیدگی برابر 37/46 با درجه آزادی 3 و سطح معناداری 0. 0 است. لذا فرض وجود اختلاف معنادار در میزان آسیب های کشیدگی در ورزش های فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون با 95% اطمینان تایید می گردد. لذا نمی توان توزیع آسیب های کشیدگی در ورزش های مختلف را ناشی از شانس دانست. میزان آماره کای دو جهت مقایسه میزان نیرو های تغییر دهنده ساختار برابر 106/73 با درجه آزادی 3 و سطح معناداری 0. 0 است. لذا فرض وجود اختلاف معنادار در میزان آسیب های نیرو های تغییر دهنده ساختار در ورزش های فوتبال، والیبال، ژیمناستیک و بدمینتون با 95% اطمینان تایید می گردد. لذا نمی توان توزیع آسیب های نیرو های تغییر دهنده ساختار در ورزش های مختلف را ناشی از شانس دانست. نتایج آزمون کای دو نشان دهنده این موضوع بود که میزان مشارکت مخالف در رشته های مختلف دارای تفاوت معنادار با یکدیگر و میزان کشیدگی در رشته فوتبال، ژیمناستیک و بدمینتون از حد انتظار بیشتر است.