تصاویر mri ی مغز مهم ترین ابزار مورد نیاز برای مطالعه و بررسی آسیب های مغزی می باشد. تجربه نشان می دهد که استخراج اطلاعات برای تشخیص بیماری های مختلف از روی تصاویر mriبه خوبی توسط پزشک قابل انجام است. در سال های اخیر استفاده از امکانات بینایی ماشین در پردازش تصاویر پزشکی توجه محققین زیادی را به خود جلب کرده است. با توجه به تحلیل کیفی و همراه با خطای سیستم بینایی انسان، استفاده از تحلیل های کمی و بالا بردن دقت این تحلیل ها در قالب الگوریتم های مختلف پردازش تصویر به تشخیص بهتر بیماری کمک می کند. در زمینه بررسی ضایعات مغزی از روی تصاویر mriتا کنون کارهای زیادی انجام شده است. برای این منظور مراحل مختلف پردازشی انجام می شود. دقت در هر کدام از این مراحل می تواند نتیجه ی تشخیص را تحت تأثیر قرار دهد. در این تحقیقابتدا با استفاده از فیلتر های موجود در پردازش تصویر عمل رفع نویز و هموار سازی صورت پذیرفته است. سپس عملکرد این فیلترها از نظر هموار سازی و از بین بردن نویز هایی که روند کار تشخیصی را با مشکل مواجه می کند، باهم مقایسه شده و بهترین فیلتر مورد استفاده قرار گرفته است. پس از آندو روش جدید برای استخراج ناحیه ی مربوط به مغز انسان از میان بافت استخوان و چربی و ناحیه بندی آن به نواحی بافت سالم و سرطانی ارائه شده است. در ادامه، تصاویر مورد نظر از دو پایگاه داده با مشورت پزشک بدست آمدهاست. این تصاویر با استفاده از الگوریتم خوشه بندیk-meanو آستانه یابی مبتنی بر آنتروپیناحیه بندی شده که توسط آن حجم و موقعیت ناحیه بافت سرطانی آشکارسازی شده است. در مرحله تشخیص و تفکیک تصاویری که شامل بافت سرطانی و نرمال می-باشند، یک روش مبتنی بر عدم تقارن برای استخراج ویژگی از روی نواحی مربوط به بافت های سرطانی ارائه شده است. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهند که یک طبقه بندی کننده ی عصبیبه خوبی قادر است با استفاده از ویژگی های استخراج شده ی قبلی برای تشخیص موارد سکته آموزش ببیند و موارد سکته را به خوبی تشخیص دهد.

هدف: هدف تحقیق مقایسه تراکم مواد معدنی استخوانی بین مردان کاراته¬کار (سبک کاتا و کومیته) و غیر ورزشکار استان خراسان جنوبی است. مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش تعداد 12 مرد کومیته¬کار نخبه (سن: 23/2 ± 6/22 سال، شاخص توده بدنی: 95/1 ± 43/22 کیلوگرم بر متر مربع)، 12 مرد کاتارو نخبه (سن: 15/1 ± 5/21 سال، شاخص توده بدنی: 14/3 ± 38/22 کیلوگرم بر متر مربع) و 12 مرد غیرورزشکار سالم (سن: 60/1 ± 9/22 سال، شاخص توده بدنی: 89/2 ± 85/21 کیلوگرم بر متر مربع) از استان خراسان جنوبی بودند. گروه های ورزشکار از بین افرادی که حداقل 5 سال سابقه ورزشی مستمر در رشته کاراته داشتند و از سلامت بدنی و رژیم غذایی طبیعی برخوردار بودند، انتخاب شدند. با استفاده از روش dxa، میزان تراکم مواد معدنی استخوان ران (نواحی گردن، برجستگی بزرگ و انتهای نزدیک به تنه)، ساعد (3?2 انتهای دور از تنه استخوان زند زیرین و زند زبرین و استخوان های مچ دست) و مهره های کمری (l1-l4) شرکت کنندگان اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (05/0=?) بهره برداری گردید. یافته ها: نتایج نشان داد در ورزشکاران سبک کومیته، میزان تراکم (به ترتیب 04/0p= و 001/0p=) استخوانی دست برتر؛ به طور معنی داری از ورزشکاران سبک کاتا و افراد غیر ورزشکار بالاتر بود. کومیته کارها و کاتاروها از تراکم استخوانی بالاتری در پای برتر (به ترتیب 009/0p= و 004/0p=)، پای غیر برتر (به ترتیب 001/0p= و 004/0p=) و مهره های کمری (به ترتیب 005/0p= و 04/0p=)، نسبت به غیر ورزشکاران برخوردار بودند. همچنین اختلاف معنا داری بین میزان تراکم استخوانی دست برتر و غیر برتر کومیته¬کارها مشاهده شد (018/0(p=. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که ورزش کاراته به طور موثر موجب بهبود وضعیت استخوانی ورزشکاران می شود؛ اما در مقایسه دو سبک رایج این رشته، سبک کومیته به سبب ماهیت فشارهای مکانیکی، تاثیر بارزتری بر تراکم استخوانی ناحیه ساعد، ران و مهره های کمری کاراته کاران دارد.