خوردگی لوله ها و تأسیسات بتنی شبکه و تصفیه خانه های آب و فاضلاب هزینه های زیادی برای این صنعت ایجاد می نماید و در مواردی باعث اختلال در عملکرد مناسب آنها می شود. در این تحقیق اثر جایگزینی سنگدانه های معمول بتن با سنگدانه های آهکی بر دوام بتن در مقابل خوردگی اسیدی بررسی گردیده است. همچنین به همراه نمونه های بتن با سنگدانه آهکی و سیلیسی نمونه های تهیه شده از بتن خط تولید کارخانه لوله سازی تهران نیز مورد بررسی قرار گرفته اند. بدین منظور براساس استاندارد astm c267، نمونه های استوانه ای بتنی ساخته شده و در محلول اسید سولفوریک 1و5 درصد قرار داده شدند. تغییرات وزن، ابعاد، زبری سطح و مقاومت نمونه ها در فواصل مختلف زمانی سنجیده شد، و نتایج حاصل به همراه مشاهدات صورت پذیرفته بر روی نمونه ها و محلول خورنده مبنای قضاوت قرار گرفت. براساس آزمایش های صورت پذیرفته با محلول اسید سولفوریک 1% در طی 145 روز مشاهده گردید که نمونه های ساخته شده با سنگدانه آهکی به طور متوسط 1/5 برابر نسبت به نمونه های دیگر در محیط خورنده اسیدی مقاوم تر بوده اند. براساس شاخص های کاهش وزن، ابعاد، زبری سطح و مقاومت فشاری، نمونه های آهکی نسبت به نمونه های سیلیسی به ترتیب 1/5، 1/75، 1/25 و 1/24 دوام بیشتری داشته اند. سایر آزمایش های انجام شده در محلول اسید سولفوریک 5% نیز نتایج بالا را تأیید می کند. مطابق نتایج حاصل مقاومت نمونه های کارخانه ای نیز مانند نمونه سیلیسی در برابر عوامل خورنده چندان مطلوب نمی باشد. به صورتی که این نمونه ها در طول 110 روز آزمایش در محلول اسید سولفوریک 1% به میزان 38% کاهش مقاومت فشاری و 45% کاهش حجم و وزن نشان داده اند. از جمله عللی که می توان برای دوام بیشتر نمونه های ساخته شده از سنگدانه آهکی بر شمرد پیوستگی خمیر سیمان و سنگدانه پس از خوردگی، تشکیل لایه ای خنثی در نزدیکی سطح بتن در این نمونه ها، همگونی رفتار سنگدانه، خمیر سیمانی در برابر محلول خورنده و خوردگی یکسان نمونه در سطح و بالارفتن قلیائیت بتن و به تبع آن ظرفیت خنثی سازی اسید می باشد. لذا با توجه به دسترسی ارزان و سهل به سنگدانه های آهکی در بسیاری از نقاط ایران و جهان، بررسی بیشتر درمورد استفاده از این سنگدانه ها برای بالا بردن دوام بتن معقول به نظر می رسد.

همه ساله درصد قابل توجهی از درآمد ناخالص کشورها صرف مقابله با آثار خوردگی می شود که این هزینه معمولا بین1% الی5% از مجموع تولید ناخالص ملی است. از انواع خوردگی می توان به خوردگی بیولوژیکی (mic) اشاره کرد که حدود 40% از خسارت خوردگی را شامل می شود. لذا استفاده از تکنولوژی های روز به منظور کاهش اثرات خوردگی بیولوژیکی و مقابله با آن ضروری به نظر می رسد. با توجه به این که سهم اعظم خوردگی، مربوط به خوردگی بیولوژیکی است در این پژوهش به بررسی این نوع خوردگی پرداخته شده است.در این پژوهش سعی بر آن داریم تا با استفاده از پوشش نانوذرات tio2 از شکل گیری لایه بیوفیلم که علت اصلی خوردگی بیولوژیکی است، جلوگیری کنیم. دی اکسیدتیتانیوم فوتوکاتالیستی است که با دریافت انرژی از اشعه فرابنفش قادر است رادیکال های آزاد هیدروکسیل و یون سوپراکسید تولید کند. این رادیکال های تولید شده از اکسنده های بسیار قوی هستند که سبب اکسید شدن ترکیبات آلی ، تخریب و نفوذ در غشا سلولی و سبب نابودی میکروارگانیسم ها شده و در نهایت مانع رشد لایه بیولوژیکی می شوند. در این پژوهش پوششی از نانوذرات tio2 بر روی نمونه هایی به ابعاد 2/5×10 سانتی متر به روش سل ژل اعمال شده. نمونه های پوشش داده شده با tio2 و نمونه های شاهد بدون پوشش tio2، در آب سنتز شده حاوی میکروارگانیسم ها یک بار در معرض اشعه فرابنفش و بار دیگر در معرض نور خورشید قرار داده شدند. نتایج نشان داد که بر روی نمونه های شاهد، بیوفیلم تشکیل شده و با گذشت زمان این ضخامت افزایش می یابد. اما در مورد نمونه های پوشش دار، با فعالیت نانوذرات tio2 و با ازبین رفتن درصدی از میکروارگانیسم ها در سطح نمونه های روکش دار، لایه بیوفیلم به قوت نمونه های شاهد تشکیل نشده و در نتیجه خوردگی میکروبی با گذشت مدت زمان بیشتری نسبت به نمونه های شاهد رخ می دهد. در آزمایش های انجام شده، به منظور بررسی ضخامت و مقدار شکل گیری بیوفیلم از روش وزن کردن و تعیین وزن خشک و خیس بیوفیلم استفاده شده است.