چکیده با توجه به اینکه از بین 43 حادثه غیرمترقبه جهان، تاکنون 2? حادثه در شهر تبریز رخ داده و این شهر بر روی منطقه ای قرار گرفته که بستری مستعد برای حوادث طبیعی نظیر زلزله دارد، در نتیجه لزوم توجه به این مخاطره بیش از بیش احساس می شود. با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن زلزله و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، به دانشی تحت عنوان ارزیابی خطر نیازمند است که بتواند قبل، بعد و هنگام وقوع زلزله، جهت کاهش اثرات این حادثه و کاهش آسیب پذیری آن انجام گیرد. بعد از ارزیابی خطر، یکی از راهکارهای ارائه شده برای کاهش صدمات به هنگام وقوع بحران، استفاده از فضاهای باز می باشد، فضاهای باز علاوه بر هزینه کم نسبت به سایر راهبردها و تکنیک های کاهش صدمات، در مراحل مختلف قبل، حین و بعد از زلزله می توانند نقش تعیین کننده ای را ایفاء و بدین ترتیب به تثبیت پایداری مجتمع های زیستی در برابر انواع بلایای طبیعی و غیر طبیعی کمک نمایند. نحوه دسترسی به این فضاها نیز در کاهش ضریب آسیب پذیری موثر خواهد بود. بنابراین این پژوهش به بررسی ارزیابی کیفیت دسترسی به فضاهای باز شهری به هنگام وقوع حوادث غیرمترقبه با تأکید بر زلزله می پردازد. ضرورت طرح موضوع این رساله عبارت است از: قرارگیری شهر بر روی خط گسل، گسترش محلات به سمت نواحی پرخطر، روند ساخت و سازهای بی رویه با تراکم های بالا، کمبود فضاهای باز در سطح شهر و توزیع نامناسب این فضاها در سطح شهر، نارسایی شبکه ارتباطی و نهایتاً ناکارآمدی مدیریت شهری. با توجه به ماهیت پژوهش، روش تحقیق، ترکیبی از روش های اسنادی، میدانی و تحلیلی است و در نهایت بر اساس تحقیقات نظری و تجربی بررسی شده، در تحلیل اطلاعات از تکنیک ها و مدل های خاص در gis همچون oi و ahp استفاده می گردد. نوع تحقیق در این پژوهش بنیادی – کاربردی است و جامعه آماری شهر تبریز می باشد.