سرطان مری یکی از خطرناک ترین انواع سرطان هاست که مرگ و میر ناشی از آن نسبت به بروز بیماری 91% است. این مرگ و میر بالا عمدتا به دلیل تشخیص دیر هنگام بیماری است، به طوری که در زمان تشخیص، در حدود 50% بیماران متاستاز به گره های لنفاوی دیده می شود. بنابراین شناسایی بیومارکرهای پیش آگهی و تشخیصی جدید که امکان تشخیص زود هنگام بیماری را فراهم سازند کمک کننده است. micrornas گروهی از rnas غیر کننده هستند که تنظیم بیان ژن را در سطح پس از رونویسی کنترل می کنند. در دهه های اخیر تغییر سطح بیان micrornas در سرطان های مختلف به کرّات گزارش شده است و این تغییر با عملکرد های مختلف micrornas در روندهای مرتبط با سرطان در ارتباط می باشد. mir-338-3p از جمله این micrornas است که کاهش سطح بیان آن در تعدادی از سرطان ها گزارش شده است و با توجه به اهداف تایید شده آن با متاستاز، آپوپتوز و مقاومت دارویی سلول های توموری مرتبط می باشد. mir-512-5p نیز یکی دیگر از micrornas است که تغییر سطح بیان آن در سرطان های مختلف گزارش شده و با آپوپتوز و بازآرایی کروماتین ارتباط دارد. در مطالعه حاضر به بررسی سطح بیان این دو microrna در کارسینومای سلول های سنگفرشی مری و مقایسه آن با بافت نرمال حاشیه تومور پرداخته شد. به این منظور 37 نمونه پارافینه بافت توموری مری و بافت نرمال حاشیه تومور از بخش آسیب شناسی بیمارستان امید مشهد تهیه شد. پس از پارافین زدایی، استخراج rna کل ، سنتز cdna اختصاصی و تکثیر به روش real-time pcr انجام شد و نتایج به دست آمده با نرم افزارهای rest, genex وspss آنالیز شدند. آنالیز آماری نتایج حاکی از کاهش معنی دار سطح بیان mir-338-3p (01/0 ) با pvalue 001/0 در سلول های توموری در مقایسه با این بیان در سلول های عادی حاشیه ای بود. همچنین بررسی ارتباط بین پروفایل بیماران با تغییر سطح بیان اینmicrorna نشان داد که ارتباط معنی داری بین تغییر سطح بیان این mirna با ویژگی های کلینیکوپاتولوژیکی بیماران وجود نداشت. از آن جا که کاهش معنی دار سطح بیان mir-338-3p در مطالعه حاضر در 91/0 درصد بیماران مشاهده شد و این میزان در مقایسه با سایر بیومارکرهای معرفی شده برای کارسینومای مری قابل توجه است، می توان mir-338-3p را به عنوان یک بیومارکر بالقوه ی جدید برای تشخیص کارسینومای مری معرفی کرد. همچنین با توجه به عملکرد های مختلف این microrna در روند های مرتبط با سرطان احتمال می رود با انجام پژوهش های بیشتر بتوان از آن به عنوان یک عامل درمانی نیز استفاده نمود.