این تحقیق با هدف بررسی ارتباط سبک رهبری مربیان و تنیدگی ورزشکاران دانشگاه های شهر تهران انجام شد. روش تحقیق توصیفی- پیمایش و میدانی بود. 341 از ورزشکاران زن و مرد رشته های والیبال، هندبال، تنیس روی میز و بدمینتون دانشگاههای شهر تهران از جامعه 3000 نفری به عنوان گروه نمونه به صورت تصادفی انتخاب شدند. از سه پرسشنامه ی اطلاعات فردی، پرسشنامه مقیاس رهبری در ورزش (l.l.s) و پرسشنامه تنیدگی (ملکی، رنجبر،1373) برای جمع آوری اطلاعات و داده های تحقیق استفاده شد. روایی پرسشنامه ها در مطالعات قبلی تأیید شده بود، هم چنین پایایی پرسشنامه ها با توزیع 30 پرسشنامه اندازه گیری شد که برای کلیه خرده مقیاس های پرسشنامه مقیاس رهبری در ورزش (l.l.s) آلفای کرونباخ بیشتر از 72/0 و برای پرسشنامه کلی آلفای کرونباخ برابر 89/0 و برای پرسشنامه تنیدگی آلفای کرونباخ برابر 87/0به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل میانگین، واریانس، فراوانی و درصد و در تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از آزمون های آماری کولموگراف- اسمیرنوف، خی 2، t مستقل، و ضریب همبستگی پیرسون برای آزمون فرضیه های تحقیق درسطح معناداری 05/0 =? استفاده شد. نتایج نشان داد: بیشترین میانگین نمره تنیدگی مربوط به دانشجویان پسر فعال در رشته های ورزشی انفرادی (2/24=sd، 2/112=m) و کمترین میانگین مربوط به دانشجویان دختر فعال در رشته های ورزشی گروهی است (6/32=sd، 94=m). نتایج آزمون خی 2 نشان داد که در گروه مربیان رشته های انفرادی فراوانی سبک های آموزش و تمرین، دموکراتیک و بازخورد مثبت و در گروه مربیان رشته های تیمی نیز فراوانی مشاهده شده برای سبک های آمرانه و حمایت اجتماعی بیشتر از فراوانی مورد انتظار است. نتایج آزمون t مستقل نشان داد که تنیدگی ورزشکاران رشته های انفرادی (6/110=m) بیشتر از میانگین نمره تنیدگی ورزشکاران رشته های تیمی (97=m) است و ورزشکاران رشته های انفرادی از تنیدگی بیشتری برخوردار هستند. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که افزایش نمره سبک رهبری آمرانه مربیان رشته های انفرادی با افزایش میزان تنیدگی ورزشکاران ارتباط دارد. افزایش نمره سبک های رهبری دموکراتیک و آمرانه مربیان رشته های تیمی با افزایش تنیدگی ورزشکاران رشته های تیمی همراه است.