همزمان با پیشرفت صنایع گوناگون و میکرونی شدن سازه های مختلف، روش ها و فرآیند های ساخت و تولید قطعات میکرونی نیز پا به عرصه رقابت گذاشته و مادامی که قطعات صنعتی کوچک تر و میکرونی ترمی شوند بر حسب لزوم، این فرآیندها نیز پیچیده تر و دقیق ترمی شوند. یکی از این فرآیندها که در عرصه رقابت فرآیند های ساخت و تولید میکرونی، گوی سبقت از دیگر فرآیندها ربوده است، فرآیند سوراخ کاری میکرونی می باشد. امروزه به لطف پیشرفت این فرآیند، ما قادر به تولید سوراخ های ریزی به قطر 50 میکرون با ابزارهای مارپیچی در روش های سنتی و سوراخ هایی به اندازه قطر الکترون با روش های غیر سنتی می باشیم. در طی فرآیند های مختلف ساخت و تولید قطعات، عامل ناخواسته و مزاحمی به نام پلیسه ایجاد می شود. این مهم دامنگیر فرآیند های میکرونی به خصوص سوراخ کاری میکرونی نیز شده است. حذف این عامل از فرآیند های ساخت و تولید امری تقریباً محال می باشد. حدود 30 درصد قیمت تمام شده قطعات صرف پلیسه گیری آن هامی شود. اگر این مشکل مرتفع نشود علاوه بر افزایش هزینه تمام شده، منجر به صدمات جبران ناپذیری در سیستم خواهد شد. به طور مثال در بردهای الکترونیکی هواپیما اگر پلیسه ای باقی بماند در حین کار ممکن است این پلیسه از قطعه جدا شده و باعث ایجاد اتصال کوتاه در سیستم شده و نهایتاً منجر به نابودی سیستم خواهد شد. بنابراین لازم و ضروری است تا با کنترل فرآیند این مقدار به حداقل مقدار خود برسد تا هزینه تمام شده قطعات کاهش یابد و از صدمات جبران ناپذیری که سیستم های میکرونی را تهدید می کند، جلوگیری شود. پلیسه در اثر تغییر شکل پلاستیکی مواد در حین برش توسط لبه های برنده ابزار ایجاد می شود. عوامل زیادی در ایجاد پلیسه و ابعاد آن دخیل هستند که از بین این عوامل، سرعت برشی،نرخ پیشروی و هندسه ابزار از اهمیت بیشتری برخوردار می باشند. در این تحقیق سعی شده تا رفتار عوامل فوق بر ابعاد پلیسه که شامل ارتفاع و ضخامت پلیسه و قطر سوراخ ایجاد شده می باشد، شناسایی و معرفی شوند.