اگر بپذیریم که یکی از راه های اصلی برای ادامه حیات و پیشرفت هر رشته ای - از جمله سفالگری - آموزش صحیح آن رشته و انتقال آن به نسل های بعد باشد، می بایست در مسیر اصولی آموزش سفالگری گام برداشت. سیر مطالعاتی پایان نامه از تعریف مفاهیم اصلی و واژگان کاربردی مانند سفالگری و سرامیک، آموزش و تربیت، سیستم و نظام آموزشی آغاز شده و با بررسی تاریخ سفالگری و آموزش در ایران و ارتباط آن به آموزش سفال در ایران امروز ادامه پیدا می کند. در فصل آخر شیوه های آموزش سفالگری در ایران امروز به سه روش آموزش دانشگاهی، آموزش رسمی و فنی و حرفه ای و آموزش غیررسمی و غیرنظام مند تقسیم می شود. آموزش سفالگری در روش آکادمیک به رشته های صنایع دستی و هنر اسلامی ختم می شود. هر دو این رشته ها تعداد واحد معدودی را در رابطه با آموزش سفالگری به دانشجویان ارایه می دهند، اما در کنار آموزش سفالگری با توجه به مبنا قرار دادن آموزش طراحی، دانشجویانی با سواد بصری بهتر نسبت به آموزش غیررسمی تربیت می کند. در روش غیررسمی طول مدت آموزش طولانی بوده و با توجه به کسب تجربه در محیط تولید و عرضه آثار از لحاظ معنایی و ارتباط با مخاطب در جایگاه بهتری قرار می گیرند اما آموزش به تکنیک های خاصی محدود می شود. با توجه به مطالعه میدانی و کتابخانه ای انجام شده در این پژوهش نتیجه منتج به این می گردد که برای ثمر بخش کردن آموزش سفالگری دانشگاهی در ایران امروز، راه اندازی رشته ای تخصصی با عنوان سفالگری در دوره کارشناسی ضروری است. در این رشته می توان از تجربه آموزش غیر رسمی استفاده و با بستر سازی برای دانشجو دروس تخصصی سفالگری را درکنار طراحی و مبانی هنر های تجسمی قرار داد.