در اوایل هزاره پنجم ق.م که گاهی کالکولیتیک میانه قدیم نیز نامیده می شود، مجموعه سفال های شاخص دالمایی بطور گسترده ای در سرتاسر دره های مناطق مرتفع شمال و مرکز کوه های زاگرس در غرب ایران گسترش یافت. سنت دالما با دوران عبید 3 و اوایل عبید 4 در بین النهرین، در غرب زاگرس، همزمان می باشد. دالما یک پدیده سفالی غیر عادی برای این محدوده زمانی است. اما در محل پیدایش خود که منطقه ای با آب و هوای خشن و مرتفع است، از لحاظ تکنولوژیکی و سبک شناختی، سنتی همگون می باشد. زاگرس غربی در ایران شامل یکسری رشته کوه های موازی است که در جهت شمال غربی – جنوب شرقی کشیده شده اند و این موجب شده که این کوه ها به عنوان سدی برای عبور و مرور و ارتباطات عمل کنند؛ راه های ارتباطی مناسب در این منطقه و دره های میان کوهی باعث شده است که با دور افتادگی نسبی از همدیگر واقع گردند. به خاطر این شرایط جغرافیایی، ترکیب پراکنش گسترده و ویژگی های همگونی ظاهری سنت سفالی دالما چشمگیر بوده است (عابدی، 1388).هدف از انجام این پژوهش بررسی، مطالعه و تحلیل پراکنش سفال های موسوم به دالما در زاگرس مرکزی و حاشیه شمالی و غربی فلات مرکزی است. جهت تحقق اهداف این پژوهش تا حد امکان اطلاعات مربوط به محوطه های دربردارنده سفال گونه دالما جمع آوری شده و سپس محل هر محوطه براساس موقعیت جغرافیایی برروی نقشه های هوایی جانمایی شده است. سپس با درنظر گرفتن فاکتورهای تأثیر گذار بر شکل گیری استقرارها و زیستگاه ها، به تحلیل مدل بافت استقراری آنها پرداخته شده است. جهت انجام و تحقق اهداف رساله از نرم افزارهای google earth، و gis بهره گرفته شده است.