تداوم حضور رادیو در عرصه ی رقابت رسانه ای ، نیازمند شناخت هر چه بیشتر عناصر ، ویژگی ها و امکانات آن است.در این زمینه بی شک ، افزودن بر غنا و توانمندی زبان رادیو همپای دیگر اهداف ، اهمیتی بنیادین دارد . هدف از این تحقیق ، بررسی سبک شناسی نویسندگان متون ادبی رادیو و استخراج سبکی کاربردی به منظور نگارش متون ادبی در رادیو ست با این هدف ، سبک نویسندگی رادیو در یک دوره خاص ( دهه های 60 و 70 شمسی)مورد بررسی قرار گرفته است تا دریابیم آیا سبک فردی نویسندگان متون ادبی رادیو بر نگارش متون انها تاثیر داشته و یا کیفیت و توجه به محتوای متن برای رادیو در دهه های مورد نظر بیش از سالهای بعد ( به طور خاص دهه 80 ) بوده است. در این تحقیق از روش کیفی و اسناد کتابخانه ای همراه با مصاحبه عمیق با برخی نویسندگان برنامه های رادیویی و فعالان حوزه برنامه سازی در دوران مورد نظر استفاده شده است. در پایان این تحقیق میتوان به طور کلی گفت که سبک فردی و سبک دوره ، متأثر از سبک افراد صاحب سبک است .( معاصر و گذشتگان ) / در دهه ی شصت ، رادیو از ادبیات مطبوعاتی تأثیر می گرفت و نویسندگان از بیرون رادیو بر ادبیات آن اثر گذاشتند. در دهه ی هفتاد موضوع سخن و متن نویسنده به وقایع جاری زندگی نزدیک می شود و مخاطب همزاد پنداری می کند اما وزن و آهنگ متون (سجع و ضربآهنگ) افول می کند.. در حوزه نظم ، سبک نویسندگان رادیو به سبک های عراقی ، خراسانی و هندی نزدیک می شود . غزل از نظر ظرافت و باریک بینی به سبک هندی نزدیک شده و قالب و بیان های سهل و ممتنع ، سبک نویسندگان را به سبک عراقی نزدیک می کند