در این پژوهش به بررسی تأثیر درمان رفتاری شناختی بر تاب آوری و شادکامی دختران دبیرستانی پرداخته شده است. تحقیق از نوع طرح شبه آزمایشی گروه های نا معادل وجامعه مورد پژوهش، کلیه دختران دبیرستانی شهر تهران بوده است. نمونه پژوهشی به روش نمونه گیری چند مرحله ای، بدست آمده که شامل هجده دانش آموز بوده که به دو دسته نه نفره ی آزمایش و کنترل به طور تصادفی تقسیم گردیدند. هر دو گروه ، به عنوان پیش آزمون به پرسشنامه های تاب آوری کانر-دیویدسون و شادکامی آکسفورد پاسخ دادند. گروه آزمایش، ده جلسه ی نود دقیقه ای مداخله ی رفتاری شناختی دریافت نمودند. بعد از اتمام جلسات مداخله، هر دو گروه مجدد به دو پرسشنامه تاب آوری و شادکامی پاسخ دادند ( پس آزمون ) . جهت تحلیل داده ها ، از آمار توصیفی و در سطح آمار استنباطی از آزمون های تی غیر مستقل و تحلیل کوواریانس استفاده شد. با توجه به نتایج داده های پژوهش مشاهده شد که در رابطه با فرضیه نخست، میزان افزایش نمرات تاب آوری، تا حد قابل ملاحظه و نزدیک به حد معناداری بوده ولی در مورد فرضیه دو و نمرات شادکامی تغییرات معنادار نبوده، با این حال افزایش در میانگین شادی گروه آزمایش بهتر از گروه کنترل بوده است. بنظر می رسد ساده سازی شیوه آموزش مناسب با توان ادراکی شناختی دانش آموزان ایرانی ، انتخاب زمان مناسب جلسات جهت عدم تداخل با ساعات درسی، آزمودنیهای نیازمند به ایجاد تغییر و از طرفی دیگر رفع مسائلی از قبیل توان و تعداد کم نمونه آزمون و ناهمگنی درگروه ، می توانند در کسب نتایج بهتر از مداخله تاثیر گذار باشند