صمد بهرنگی را، ما به عنوان نویسنده ای، که به زبان ساده و با هدف سیاسی برای بچه ها قصّه می نوشت، می شناسیم.او نویسنده ای رئالیست است که قالب داستان را برای آگاهی و بیداری نسلها و توده ها و به منظور عصیان علیه تباهی، انتخاب کرده است. در این رساله برای آشنا شدن با اندیشه های صمد بهرنگی ابتدا بستر زمانی دهه چهل، اوضاع سیاسی واجتماعی آن دهه، انقلاب مشروطه، حزب توده و مارکسیسم و تأثیر آن براندیشه های صمد بهرنگی مورد بررسی قرار گرفت،سپس جریان های ادبی عصر نویسنده و جایگاه این نویسنده در ادبیات معاصر و ادبیات کودک و نوجوان مورد ارزیابی قرار گرفت، و بعد با نگاهی توصیفی به بررسی عناصر داستانی صمد بهرنگی پرداخته شد، در پایان با نگاهی تحلیلی آثار فولکوریک او به طور خلاصه مورد تحلیل قرار گرفت. پس از بررسی ها می توان گفت: از نظر شخصیت شناسی: در قصه های او به ندرت شاهد شخصیت پردازی هستیم و شخصیت های داستان های او به چهار گروه انسانی، جانوری، گیاهی، بی جان یا شی تقسیم می شوند. قصه های بهرنگی باتوجه به اهداف قصه گاهی شامل چند طرح می باشد می توان گفت: قصه ها دارای پیرنگ ضعیف است. از لحاظ روایت شناسی نویسنده از انواع روایت سود برده است. دربرخی ازداستان ها راوی دانای کل است ودر برخی دیگر زاویه دید درونی است وگاهی از چند راوی استفاده کرده است. اما چون هدف بهرنگی القاء اندیشه هایش به مخاطب بوده بنابراین از عنصر درونمایه، بیشترین بهره را برده است.