استفاده از بتن خود تراکم می تواند دغدغه ی جایگیری بتن در مقاطع با آرماتورگذاری انبوه و یا مناطق غیرقابل دسترس برای عمل تراکم را بر طرف نماید. اما به دلیل ماهیت جریان پذیری آن، می بایستی اطمینان از پایداری این نوع بتن حاصل شود. این موضوع در اعضای سازه ای عمیق که بتن پتانسیل جدا شدگی و آب انداختگی بیشتری از خود نشان می دهد و می تواند منجر به نقص های سازه ای شود، اهمیت دوچندان می یابد. یکی از مهمترین خصوصیات مکانیکی بتن، شاخصه ی مقاومت فشاری آن است. هدف از این پایان نامه، ارزیابی تغییرات مقاومت بتن های خود تراکم حاوی پوزولان های مختلف و مقایسه ی آنها با بتن معمولی در دیوارهای بتنی با مقیاس واقعی می باشد. دیوارهای مورد مطالعه به ارتفاع و پهنای 2 متر و به ضخامت 20 سانتی متر می باشند. نسبت آب به مواد سیمانی برای همه ی اختلاط ها، 39/0 انتخاب شده است. یکی از اجزای تشکیل دهنده ی بتن خودتراکم مواد پرکننده می باشد که در این پایان نامه از پرکننده های پوزولانی مانند زئولیت، خاکستر پوسته ی برنج، میکرو و نانو سیلیس به عنوان جایگزین بخشی از سیمان مورد استفاده قرار گرفته است تا تاثیر این پوزولان ها نیز در تغییرات مقاومت حاصله در ارتفاع و طول دیوارهای ریخته شده با بتن خودتراکم مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور در ابتدا طرح اختلاط بهینه برای هر یک از پوزولان ها به دست آمد، و در ساخت دیوار از آن ها استفاده شد. برای ارزیابی تغییرات مقاومت در ارتفاع و طول دیوار، آزمایشهای غیرمخرب اولتراسونیک، چکش اشمیت و آزمایش نیمه مخرب مغزه گیری در سن 42 روز بر روی دیوارها انجام گرفت. نتایج حاکی از آن است که تغییرات مقاومت در ارتفاع دیوارهای ریخته شده با بتن های خودتراکم یکنواخت و همگن تر از بتن معمولی بوده و می توان با اطمینان بالایی از این نوع بتن دراعضای سازه ای عمیق با آرماتورگذاری انبوه استفاده نمود.