به منظور انجام این طرح، سه آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی در آزمایشگاه کشت بافت گروه باغبانی دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. برای باززایی گیاه از بذر، از غلظت‏‏های مختلف naoh(5، 10، 15و20 مولار) و خراش‏دهی با کاغذ سمباده (خراش‏دهی نرم، خراش‏دهی متوسط و خراش‏دهی سخت) استفاده شد. نتایج حاصل از مقایسه میانگین داده‏‏ها نشان داد که غلظت 20 مولار naoh و نیز خراش‏دهی سخت با کاغذ سمباده بیشترین میزان جوانه‏زنی را داشتند. دو ماه پس از جوانه زنی بذور، هیپوکوتیل حاصل از دانهال های بذری در غلظت های متفاوتی از هورمون‏های پیکلرام، tdz، 2,4-d و ba (1، 2 و 4 میلی‏گرم بر لیتر) با 4 تکرار برای هر تیمار، در قالب طرح کاملاً تصادفی کشت شدند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده‏ها نشان داد که بین تیمار ها در مقایسه با شاهد تفاوت معنی‏داری در سطح احتمال 1% وجود داشت. نتایج حاصل از مقایسه میانگین داده‏ها در پارامترهای رشد کالوس نشان داد که غلظت mg/l4 پیکلرام و mg/l1 2,4-d بیشترین تأثیر را بر القای کالوس در این گیاه داشت. نتایج حاصل از مقایسه میانگین داده‏ها در پارامترهای رشد گیاهچه نشان داد که ba با غلظت mg/l1 سبب بیشترین میزان شاخه زایی را در این گیاه شد. در مرحله بعد، از گیاهچه های باززایی شده از بذر در مراحل مختلف رشد و همچنین از نمونه های تیمار شده با هورمون، به منظور بررسی میزان پروتئین محلول استفاده شد. نتایج حاصل از مقایسه میانگین های انجام شده نشان داد که با افزایش سن گیاه از میزان پروتئین های محلول کاسته شد و بیشترین مقدار پروتئین محلول در هفته چهارم جوانه زنی مشاهده شد. نتایج حاصل از مقایسه میانگین های انجام شده در مورد اثر هورمون ها بر میزان پرتئین محلول نشان داد که در تیمار با اکسین ها، بیشترین میزان پروتئین در غلظت mg/l4 پیکلرام حاصل شد. در مورد اثر سایتوکینین ها نیز بیشترین میزان پروتئین در غلظت mg/l1 ba مشاهده شد.