بخش 7 سازند گچساران درمیدان نفتی آغاجاری (از میادین نفتی جنوب غرب ایران) محل قرارگیری لوله جداری می باشد. این بخش به عنوان جداکننده دو طبقه فشاری متفاوت می باشد به این معنا که سازندهای کم فشار بالا را از بخش پرفشار 6 سازند گچساران متمایز می کند. بخش 7 باسن میوسن پیشین ما بین مارن ها و آهک های خاکستری سازندهای آغاجاری و میشان دربالا و مارن های قرمز یخش 6 سازند گچساران درپایین به شمار می رود، در این مطالعه تلاش شده است تا به کمک داده های حاصل از مطالعات پتروگرافی وپتروفیزیکی بخش 7 سازند گچساران چاه های میدان مزبور، جهت تشخیص عمق ورود به بخش پرفشار ششم سازند گچسارن (به منظور ممانعت از فوران های احتمالی) تشخیص داده شود. در این مطالعه از نمودارهای گاما و 290 مقطع نازک میکروسکوپی به همراه نمونه خرده سنگ های حاصل از حفاری بخش 7 سازند گچساران در 15حلقه چاه استفاده شده است که نشان دهنده تاثیر فرآیندهای مختلف دیاژنتیکی در محیط های سطحی، دفنی کم عمق و عمیق است. این فرآیندها شامل انیدریتی شدن و رشد نودولی، سیمانی شدن، فشردگی، انحلال وپر شدگی حفرات، تبلور مجدد، میکرایتی شدن، دولومیتی شدن است. توالی فرآیندهای دیاژنتیکی رسوبات سولفاته این بخش، نشان دهنده تحول انیدریت به وسیله مجموعه ای از فرآیندهای همزمان بارسوبگذاری، دیاژنز اولیه و دیاژنز تاخیری می باشد، علاوه برفرآیندهای دیاژنتیکی این بخش ازانیدریت به همراه میان لایه هایی ازمارن خاکستری وآهک ماسه ایی تشکیل شده است. تغییرات نمودارهای گاما تطابق خوبی را در توالی این بخش نشان داده است بطوریکه ستون سنگ چینه شناسی ترسیم شده برای دو یال میدان نشان می دهد که از قسمت شمال غرب به سمت جنوب شرق میدان کاهش ضخامت داشته، و بر این اساس بخش 7 به 5 زون تقسیم می گردد، که هرکدام ازاین زون ها دارای تنوع بافتی میکروسکوپی گسترده ای بوده است بطوریکه، برخی ازآنها در تعیین محیط رسوبی دیرینه مورد استفاده قرار گرفته اند. دراین میان می توان به بافت های ریزبلور ودرشت بلور، ندولی، بلورهای کشیده وسوزنی، جریانی، بلوکی، اسفرولیتی، پورفیروبلاستی اشاره کرد. مجموعه شواهد بافتی و سنگ شناسی نشان دهنده رسوبگذاری این بخش درشرایط آب وهوای گرم وخشک، محیط سبخایی می باشد.