پژوهش حاضر با عنوان «تحلیل فقهی _حقوقی ضمان اتلاف عمر و بررسی آراء امام خمینی(س) در قبال آن» بر اساس این فرضیه که عمر به ناحق تلف شده ی هر انسان مورد ضمانت است در راستای پاسخگویی به این پرسش است که ضمان اتلاف عمر در دیدگاه فقهی امام خمینی چگونه است؟ آراء فقها در خصوص ضمان انسان و منافعش در زمان حبس، نشان دهنده ی این است که بعضی فقها قایل به عدم ضمان اتلاف عمر هستند و برخی دیگر قایل به ضمان آن هستند. امام خمینی(س) نیز در خصوص حبس انسان و ضمان او و منافعش ابتدا در کتاب تحریر الوسیله خود قایل به عدم ضمان حابس است. اما ایشان در کتاب البیع نظر خود را تغییر داده و قایل به ضمان منافع حابس در صورت حبس هستند. این تغییر رأی را می توان ناشی از عقلایی بودن ضمان منافع انسان در صورت حبس در نظر ایشان دانست. علاوه بر دیدگاه فقهی ایشان سیره ی عملی امام خمینی(س) در خصوص اهمیت وقت و توجه به جلوگیری از اتلاف عمر خود و دیگران می تواند نشانگر اهمیت اتلاف عمر و ضمان آن در صورت اتلاف در نزد ایشان باشد. از جنبه حقوقی، این مسئله با توجه به این که حبس انسان تنها منحصر به منافع نمی گردد و در وهله ی اول سرمایه ی خدادادی عمر را نیز به همراه خود از بین می برد خسارت زدایی از آن با توجه به کارآیی و چگونگی استفاده افراد از عمرشان الزامی می باشد. وا‍‍ژگان کلیدی:ضمان، اتلاف،مال،عمر