با اینکه تئاتر "پس از جنگ" بریتانیا (پس از 1956) عمومأ حاوی اشاراتی به خشونت و ستم هستند، دهه 1990 را میتوان بعنوان نقطه اوجی در این روند بشمار آورد. نمایشنامه نویسان جوان این دهه به پیشگامی سارا کین و مارک ریون هیل خصوصیات ویژه ای در تجسم خشونت بر صحنه از خود بروز داده و سبک جدیدی در تئاتر خلق کردند که در طول زمان با نامهای مختلفی شناخته شده است. شاخصترین این اسامی face-yer-in می باشد. الکس سیرز در کتابی با همین عنوان این نوع جدید تئاتر را تئاتری عمدأ گستاخ و مقابله جو تعریف می کند که از تصویر موضوعات تابو از جمله خشونت بر صحنه بعنوان یک تاکتیک شوک اما معمولأ در راستای تفهیم پیامی استفاده می برد. با اینکه این نمایشنامه ها در آغاز برای منتقدین و تماشاگران زننده و اهانت آمیز بودند اما در نهایت موفق به جلب توجه هر دوی این اقشار گردیدند. اما به نظر می رسد منتقدان خشونت فراوان این نمایشنامه ها را فقط از لحاظ زیبایی شناختی مورد توجه قرار می دهند. به عبارت دیگر خشونت معمولأ بر اساس عملکرد آن بعنوان یک ابزار نمایشی مورد بررسی قرار می گیرد. از آنجا که ماهیت، ریشه ها و مقاصد خشونت موجود در این نمایشنامه ها بطور دقیق بررسی نشده اند این مطالعه بر آن است که روند ایجاد آنچه بصورت اعمال سبعانه به چشم مخاطب می رسد را تحلیل کند. به همین منظور و بدلیل اینکه خود استفاده از زبان را میتوان نوعی از خشونت انگاشت، زبان بازار همانگونه که در نمایشنامه ریون هیل بکار رفته از دیدگاه علوم اجتماعی مورد بررسی قرار گرفت تا نقش زبان را در ایجاد گرایش عمومی به سمت اعمال خشونت و ترویج نوعی فرهنگ، اخلاق و یا منطق خشونت روشن سازد و همچنین توانایی زبان را در بازداشتن و یا توجیه خشونت شرح دهد. با معرفی زبان بعنوان سلاحی برای رقابت و نه شیوه ای برای ارتباط، نمایشنامه ریون هیل نشان می دهد که چطور زبان مسئول تغییری اساسی در شیوه نگرش شخصیتها نسبت به خودشان، دیگران و روابطشان با خود و دیگران است. تصویر خشونت در نمایشنامه سارا کین بیشتر فیزیکی است تا بر بیگانگی و عذابی که شخصیتها در یک شرایط پسا مدرن تجربه می کنند ت?کید نماید. نمایشنامه کین در این مطالعه بررسی شده است تا نشان دهد که چطور استفاده فراوان او از تصاویر مختلف خشونت و سکس روی صحنه تئاتر ارتباط و قرابت میان خشونت و هستی پسامدرن و تمایلات جنسی را آشکار می کند.