شوری یکی از تنش های محیطی و یک مانع اساسی برای تولید محصول در حد مطلوب می باشد. تنش شوری، بر ویژگی های فیزیولوژی، مورفولوژی، آناتومی، ترکیبات شیمیایی و میزان آب بافت گیاهان موثر می باشد. به منظور بررسی اثر سیلیس بر خصوصیات رشد و عملکرد دانه لوبیا، آزمایش گلدانی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه بیرجند در سال 1390 انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل 5 سطح شوری (1، 2، 3، 4 و 5 دسی زیمنس بر متر) و 4 سطح سیلیکات سدیم (صفر، 5/0، 1 و 2 میلی مولار) بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده های آزمایش نشان داد که همراه با افزایش شوری ارتفاع گیاه، قطر ساقه، محتوی آب برگ، وزن خشک کل، غلظت سیلیسیم برگ، درصد پروتئین و عملکرد پروتیئن دانه، اجزای عملکرد (تعداد غلاف های بارور، تعداد دانه در غلاف، وزن صد دانه)، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت بصورت معنی-داری کاهش یافت. اما در مقابل، شوری باعث افزایش معنی داری در شاخص کلروفیل، غلظت پرولین، غلظت قندهای محلول و نشت الکترولیت ها از برگ گیاه شد. سیلیکات سدیم نیز تأثیر معنی داری بر محتوی آب برگ، نشت الکترولیت ها و غلظت پرولین برگ داشت. اثر متقابل شوری و سیلیکات سدیم نیز تأثیر معنی داری بر صفات قطر ساقه و نشت الکترولیت ها از برگ لوبیا داشت. در این بررسی هرچند سیلیکات سدیم تأثیر معنی داری بر عملکرد دانه و پروتئین به عنوان خصوصیات مهم مورد بررسی نداشت اما با توجه به نتایج بدست آمده می توان بیان کرد که مصرف سیلیکات سدیم نسبت به حالت عدم مصرف، از طریق بهبود خصوصیات رویشی باعث کاهش اثرات مضر شوری بر عملکرد کمی و کیفی گیاه لوبیا شد.