امروزه دو روش طراحی لرزه ای توسط مهندسین به کار گرفته می شود. روش اول با استفاده از شکل پذیری مقاومت مورد نیاز برای حفاظت از سازه در مقابل زلزله های شدید را کاهش می دهد. شکل پذیری که به معنای ظرفیت تغییرشکل های بزرگ بوده، میرائی سازه را افزایش داده و از اثر نیروهای زلزله می کاهد. روش دوم، که در دهه های اخیر بیشتر توسط مهندسان به عنوان یک گزینه کاربردی مورد توجه قرار گرفته است افزایش انعطاف پذیری سازه یا تراز پایه آن است که باعث جلوگیری از ورود انرژی زلزله به سازه می شود. از آنجا که معمولا سختی و مقاومت در سازه ها و مصالح سازه ای همبستگی دارند دستیابی به سازه های مقاوم که در ضمن به اندازه کافی نرم باشند به آسانی امکان-پذیر نیست. به همین دلیل این هدف اغلب از اجزای نرمی نظیر لاستیک ها، غلطک ها یا سطوح لغزان در تراز پایه سازه استفاده می شود. به روش اخیر جداسازی لرزه ای گفته می شود. جداسازهای لرزه ای متنوعی وجود دارد که متعارف ترین آنها جداسازهای الاستومری و جداسازهای اصطکاکی آونگی می باشند. هر یک از این سیستم ها مزایا و معایبی دارند که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند. نوع خاصی از جداگرهای اصطکاکی آونگی که متشکل از چندین نوار شاخص می باشد مورد بررسی قرار خواهد گرفت. همچنین فرآیند طراحی و ساخت این جداگرها بررسی شده، رفتار چرخه ای آنها به صورت تجربی مورد ارزیابی قرار گرفته است. به عنوان مطالعه موردی اثرات رکوردهای زلزله بر روی مخازن lng بصورت عددی بررسی شد. امروزه، انواع مخازن lng بصورت بخش های حساس در صنایع نفت و گاز استفاده می شوند. تحلیل ها تاثیر مثبت استفاده از جداگرهای اصطکاکی آونگی در کاهش خرابی این تجهیزات بحرانی نشان داده است. جداساز اصطکاکی آونگی نواری با توجه به سهولت طراحی و ساخت و انعطاف-پذیری گسترده آنها برای استفاده در شرایط محیطی مختلف با استفاده از ترکیبات ابتکاری نوار پایه می تواند در بهسازی سازه های موجود و طراحی سازه های جدید به کار گرفته شود.