چکیده: نگارگری ایرانی ،با حفظ ارزش های هنری خود در بطن تمدن اسلامی، نه تنها تدوام یافت بلکه رشد و تعالی نیز نمود و علارغم سازگاری موضوعات آثار هنری با سلیقه قدرت حاکم، نگار گران ایرانی تجربه های نوینی را آزمودند و به خلق دستاوردهای شگرفی نائل آمدند و در این میان کاربرد ادبیات تمثیلی در نگارگری موجب مصور سازی موضوعات ادبی گردید. چنانکه عالی ترین نمود آن در نگارگری را می توان در وابستگی به ادبیات تمثیلی شاهد بود. در عصر صفوی و عمدتا از عهد شاه عباس اول، گسترش روابط با غرب زمینه های مساعدی را نیز جهت آشنایی با هنر اروپایی فراهم آورد. این جریان که با علاقه مندی و حمایت دربار از هنرمندان غربی توام بود، موجب شد که هنرمندان ایرانی در ادامه روند سنتی نقاشی، با سایر سبک های هنری نیز آشنا شوند. بر این پایه پژوهش حاضر بر آنست تا با تکیه بر م‍ولفه هایی چون ساختار قدرت در عصر صفوی، حمایت سلاطین از هنر، ارتباط متقابل ثبات سیاسی و اقتصادی با رونق و شکوفایی هنر و فرآیند ارتباط ایران با غرب، روند نگارگری ایران در این عصر را به بحث گذارده و با تاکید بر آثار برجای مانده گوشه ای از تاریخ هنر نگارگری ایران را بازشناسی کند.